KAUNAS '09 Weblog: het speelkwartier is over

We mogen los! Hoewel het EK neo\'s woensdagavond al werd geopend gaat het over een kleine 6 uur echt van start met de eerste serie 100 meter voor de tienkampers. Een paar minuten later komt Eelco Sintnicolaas in actie.

Vanmiddag en vanavond werd uit de sfeer binnen en buiten het stadion duidelijk dat het echte werk gaat beginnen. Het speelkwartier is over. Voor de atleten is dat natuurlijk klip en klaar. De fysieke topvorm was er hopelijk al, nu moet de mentale knop definitief om. Tegelijk worden tegenstanders op het inloopveld geïnspecteerd, de tas weer eens ingepakt, de aanmeldprocedures en tijdschema\'s voor de zoveelste keer doorgenomen. Races en worpen worden gevisualiseerd.

Maar een dergelijke atmosfeer is absoluut besmettelijk. Trainers - zeker aan de top zelden de meest nonchalante mensen die je zult ontmoeten - zijn net zo zenuwachtig. Ze mogen het alleen absoluut niet laten zien, vinden ze. En dus staan ze op scherp, behalve (hopelijk) naar hun atleet toe. Startlijsten worden gespeld en tot het bot ontleed. Een sterke serie betekent tegenstand om je aan op te trekken. Een zwakke een voordeel om bij de eerste 1, 2 of 3 te finishen. Een eerste groep is goed omdat de kop eraf is. Maar de tweede evenzeer omdat je weet wat nodig is. Er is nog meer focus op teamleiding en -management, want zij zijn de intermediair tussen toernooi en ploeg. De puntjes moeten nu op de i staan.
Terzijde: Binnen de ploeg ontstaat soms ook een subtiele verschuiving. En die is - onvermijdelijk tijdelijk ;-) - richting de medische staf. Ze gaan het drukker hebben dan ooit, maar vormen tegelijkertijd (hopelijk) een belangrijk rustpunt. Wat veel toernooiatleten, zekere jongere, op dit punt namelijk kunnen gebruiken is geruststelling. Je bent hier als atleet, je hebt het groene licht: de onvermijdelijke pijnen en pijntjes (en ja, de grote Kaunas-afvaardiging heeft ongetwijfeld haar aandeel) moeten op dit moment genegeerd kunnen worden of zeer specifiek behandeld.

De hogere versnelling beperkt zich bepaald niet tot ploegen alleen. De hele entourage geniet mee. Kun je in vroege dagen altijd vrolijk terecht op het inloopveld van het stadion, plotseling heeft de beveiliger geen oog meer voor de koffie in zijn hand (al was dat in Litouwen sowieso vaker een basketbal of een telefoon). In de cafetaria zijn de gratis nagevulde drankbekers plotseling over (want de baas is er ook). Kantoren van ooit vriendelijke federatie-officials zijn ineens strikt verboden terrein.

En journalisten zelf dan? Het is van binnenuit lastig oordelen. Is onder de beste omstandigheden al geen meegaand volkje. Maar zelfs zij krijgen een klap mee van de mallemolen. Een (fictief, natuurlijk ;-) voorbeeld.
Wat is de slechtste (vrijwilligers)baan bij een internationaal toernooi? Ik zet mijn geld in op internet-technicus in de persruimte. Gegarandeerd dat jij als lokalo er absoluut geen zier aan kan doen dat de persman (altijd een man...) veel te laat komt aanzakken. Of dat hij zijn reservering gewoon niet had ingestuurd (al zegt ‘ie van wel), of dat hij nu geen Litouws geld bij zich heeft (‘ik las dat je met euro\'s kon betalen\' - ja dank je de koekoek). Maar vergis je niet, mevrouw (het mikpunt is altijd een vrouw): alles is wel degelijk, gegarandeerd, jouw schuld! En dat wordt je in niet mis te verstane termen (het zijn ten slotte journalisten) verteld ook. Er is één troost: niet al lang later komt de eerdere klager (wiens probleem steevast prompt is verholpen) je vol zoete stroop complimenteren. Maar vergis je niet: dat ‘ie het woord ‘sorry\' niet gebruikt is geen toeval. En du moment dat hij zeker weet dat ‘ie je niet meer nodig heeft, dát is het moment dat de klachten (formeel of informeel) worden ingediend.

Natuurlijk, het is een karikatuur. Een combinatie wellicht, samengesteld uit ettelijke toernooien in diverse landen. Overdrijven, is dat niet wat journalisten doen?
Maar laat één ding duidelijk zijn: veel journalisten nemen plaats op precies dezelfde sneltrein als alle andere toernooigangers (uitgezonderd hopelijk toeschouwers ;-). Te laat op je plek aan de finish en er is geen foto - en toernooiatletiek kent geen herhalingen. Een eerste reactie heet eerste voor een hele goede reden: als je ‘m mist, is de belangrijkste emotie vaak voor altijd verdwenen. En ja, inderdaad, geen internetverbinding betekent inderdaad een hele boze baas thuis die de deadline bij de krantendrukker mist.

Kortom, het speelkwartier is over, voor iedereen. Twee, drie dagen na aankomst klinken er echte startpistolen, niet de kanonschoten uit de openingsceremonie. De testosteronniveaus - laten we hopen vooral van natuurlijke aard - schieten omhoog. Winnaars gaan door, verliezers naar huis. Al je voorbereiding (ben je klaar?) moet zich nu uitbetalen.

En dus, verwondert zich de journalist, kan het nog? Is er nog tijd? Geen belangrijker dingen te doen? Research te plegen wellicht? Maar de vraag stellen was ze beantwoorden. Natuurlijk! Er is meer dan genoeg tijd om er nog even een grotelijks irrelevant, haastig opgeschreven weblogje uit te persen... :-)

WK/15-7

NB dit weblog - dat in de loop van de dag hoogstwaarschijnlijk intern van plek op de site zal verhuizen - bestaat uit strikt persoonlijke \'losse flodders\', net als de doorlopende \'tweets\' (twits? burps?) elders (www.twitter.com/wkortleever). De serieuze(re) verslaggeving van het EK neo-senioren in Kaunas is elders op deze site te vinden.

Bondscoach Georges Friant (uiterst links) ;-)