Droom

Pim van Esschoten schreef regelmatig een weblog over zijn bevindingen tijdens de Paralympische Spelen. Lees hieronder zijn laatste blog:

Negen dagen paralympische atletiek zitten er bijna op. Steeds weer stroomde het stadion vol, twéé keer per dag 80.000 mensen. In totaal zo\'n 1,4 miljoen... Ongeveer net zoveel als wat jaarlijks bij vier, vijf aardige clubs uit de middenmoot van de Nederlandse eredivisie de kassa passeert. Channel 4, dat de uitzendrechten voor de neus van de BBC wegkaapte, kreeg de hoogste kijkcijfers in tien jaar tijd.

Voor de atleten was het iets onwezenlijks, onwerkelijks. Wat wil je, als je een nat of koud Hilversum, Lisse of Stadskanaal en een handjevol mensen de norm is. \'Het is werkelijkheid en toch geloof je het niet,\' omschreef Desiree Vranken. Marije Smits sprak over \'de tweede plek na de hemel\'. En Kenny van Weeghel zei: \'Het is een beetje als een droom.\'

De verlaten arena wacht nu op de laatste avond. Ik weet het zeker, Oscar Pistorius wint straks zijn favoriete 400 meter. Het gaat allemaal goed komen voor hem, op het laatste nummer van de laatste avond in het stadion. Oscar doet vanavond het licht uit. Coldplay blaast zondag het Olympisch vuur uit.
En dan?

Terug in de werkelijkheid. Terug in de anonimiteit. Of is London 2012 voor het Dutch Parathletics Team een doorbraak? Worden de wheelers en atleten op blades vanaf nu voor vol aangezien? Voor Marlou van Rhijn geldt dat zeker, meer dan dat. Ze zal vast wel dezelfde, keihard trainende blade babe blijven. Ze zal ook snel merken dat de wereld om haar heen is veranderd. En hoe gaat ze daar mee om?

Vragen ook in Londen. Al tijdens de succesvolle Olympische Spelen werd steeds gesproken van de moral boost onder de Britten. Het is er niet minder om geworden de afgelopen weken. Maar wie de poort van het Olympic Park uitloopt, de straat oversteekt en de wijk Stratford inloopt, merkt niks van een morele oppepper. Het is er groezelig, arm, onverzorgd. Op een steenworp afstand is negen miljard pond geïnvesteerd, in Stratford zelf leken deze zomer de Olympische en Paralympische negen miljard lichtjaren verwijderd.

Stratford was iets anders beloofd, toen Seb Coe en Tony Blair zeven jaar geleden de Spelen naar oostelijke Londen haalden. De overheid zou doordrenkt worden van sport, op sociaal gebied, in onderwijs en gezondheidszorg. In de Britse kranten is nu te lezen, dat daarvan weinig terecht is gekomen. Zoals oostelijk Londen er nog even kommervol bijligt.

Inspire a generation, is de prachtige slogan van London 2012. Goed gelukt, mag je zeggen. Maar wie niet tegelijk investeert in het fundament van de sport (de clubs!) verliest die generatie ook zo weer voor de sport. Zo kan London 2012 nog een nare droom worden.

Tekst: Pim van Esschoten

Lees hier alle weblogs