Smits en Verduijn: 'Geen dag willen missen'
\'Het is wel eng, achterlaten wat je zo leuk vindt,\' zegt Smits. Want Londen of niet, de mooie herinneringen van de afgelopen jaren overheersen. Verduijn: \'Het is weer de tijd van 3FM Serious Request. Dan denk in aan een paar jaar geleden, toen we op Tenerife zaten, trainen. Hadden we de kamer versierd met kerstspullen en dan luisterden we naar de Nederlandse radio. Mooi dingen.\'
Smits: \'En waar blijft de tijd nu? Je gaat \'s ochtends om zeven uur van huis en komt \'s avonds om zeven weer thuis. Hard werken is hier in het UMC bijna nóg populairder dan in de sport...\' Maar het helpt ook, zegt ze. \'Je hebt zo minder last van die beslissing.\'
Verduijn hoopt arts te worden en wil dan een link houden met de sport, iets betekenen. Smits gaat door met haar stichting \'Topsport met zonder handicap\', waarmee ze diverse gehandicapte sporters met ambitie steunde in de afgelopen jaren. \'Het is geen groot initiatief. Als bij ons een aanvraag komt voor een rolstoel of sportprothese, willen we helpen. Desiree Vranken bijvoorbeeld, ze kreeg aanvankelijk geen vergoeding voor haar sportrolstoel. Dan ga ik bij rotery clubs langs. Kletsen, dat kan ik wel.\'
Ze was onlangs op een MBO samen met Frank Jol, als prothesemaker een drijvende kracht achter het Dutch Parathletics Team. \'We vertelden over gehandicaptensport, maar het ging al snel over topsport. Niet over handicaps. Het is hier op het UMC ook geen issue. Omdat ik alles kan, juist door de sport.\' Verduijn: \'Je traint op conditie en kracht. Zo verleg je je grenzen. Wij kunnen praktisch alles.\' Smits: \'En dankzij mijn handicap was ik op drie Olympische Spelen. Niet ondanks. Ik had het voor geen goud willen missen, ondanks alle pijn. Je zou willen dat iedereen meemaakt, wat ik heb meegemaakt. Zoals ik ook weer ben geprikkeld door anderen. Toen ik voor het eerst met een prothese op een atletiekbaan ging hardlopen, gaf ook niemand een stuiver voor mijn kansen.\'
Marije Smits tijdens de Paralympics in Londen
Wat voor de twee geldt, geldt voor elke sporter. Met of zonder handicap. Je maakt er iets van of niet, maken ze duidelijk. \'Dat je lijf beperkt is, is niet de reden.\'
Smits en Verduijn maakten er iets moois van. Twee echte knokkers. Dat een beloning in Londen uitbleef, maakt de nasmaak bitter. \'Alleen een medaille telt, zo werkt het nu eenmaal in de topsport,\' zegt Smits. Voor Verduijn telt dat minder, omdat ze het toernooi goed afsloot. Smits: \'Het zit ook in mij, ik ben druistiger. Slagen op de Spelen was de enige manier om mezelf te rechtvaardigen. En toch had ik geen dag willen missen.\'
Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Coen Schilderman en Helène Wiesenhaan
