Remona Fransen beëindigt haar topsportcarrière

Atlete Remona Fransen heeft besloten haar topsportcarrière te beëindigen. De 28-jarige meerkampster kampt met teveel blessures om zich nog langer te kunnen meten met de wereldtop. “Met pijn in mijn hart moet ik afscheid nemen van wat ik goed kan en met zoveel plezier heb gedaan.”

Doorbraak

In het voorjaar van 2011 maakte Remona Fransen haar internationale doorbraak. De Europese Kampioenschappen Indoor in Parijs was haar eerste individuele internationale toernooi en ze veroverde direct brons op de vijfkamp. Ze was een laatbloeier, pas op haar 23ste ging ze fulltime trainen bij bondscoach Ronald Vetter op Papendal. Ze bleek meer te kunnen bereiken dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Ze verbeterde onder andere het Nederlands record hoogspringen naar 1m92: “Ik ging letterlijk met sprongen vooruit, elk seizoen weer op alle onderdelen van de zevenkamp PR’s. Het was geweldig. Mijn volgende doel werd kwalificatie voor de Olympische Spelen, om daar te mogen deelnemen was een langgekoesterde droom”.

Blessures maar toch vierde op de EK Indoor

Een stresshaard in haar onderbeen gooide in de zomer van 2012 echter roet in het eten, waardoor Fransen de Spelen aan zich voorbij moest laten gaan: “Dat heeft veel pijn gedaan. Ik weet dat ik onder normale omstandigheden mee had kunnen strijden met de top. Ik had daar als topsportster echt alles voor over.” Een lange lijdensweg volgde: “Ik had voorheen nooit ergens last van, en nu ging continu alles mis. Als ik van de ene blessure hersteld was, diende de volgende zich alweer aan: scheurtje in mijn adductor, overbelaste kniepees, daarna weer last van die stresshaard, tendinitis in mijn achillespees, daarna weer mijn knie, het langst dat ik de afgelopen jaren achter elkaar fit heb kunnen trainen was zes weken.” Enige lichtpuntje in de afgelopen twee seizoenen was haar deelname aan het EK indoor in Göteborg (2013) waar ze vierde werd. “Ook daar deed ik mee zonder ideale voorbereiding, maar ik liep een geweldig PR op de 60 meter horden en ik maakte mijn verste sprong ooit!”. Maar ook na die wedstrijd was Fransen genoodzaakt om te revalideren: “Vervolgens verzamelde ik weer al mijn moed om mijn rentree te maken. En voordat ik ook maar één wedstrijd heb kunnen doen ging er weer iets stuk. De laatste 2 jaar zat ik gewoon te vaak bij sportarts Peter Vergouwen in de wachtkamer“ Natuurlijk weet ik dat er ergere dingen in de wereld zijn, maar telkens weer die teleurstelling viel mij heel zwaar. Fulltime leven als topsporter, met de opoffering die daar bij hoort: keihard trainen, je alles ontzeggen wat nodig is om te presteren, en vervolgens door pech van blessures niet meer de mogelijkheid om wedstrijden te doen op top niveau. Ik had er alles voor over gehad om weer een keer fit aan de start te kunnen verschijnen. Met pijn in mijn hart moet ik constateren dat mijn lichaam dat blijkbaar niet meer toelaat."

Dankbaar

Fransen: "Dan komt het onvermijdelijke moment dat je een punt moet zetten. Ik ben iedereen ontzettend dankbaar die mij de afgelopen jaren gesteund heeft: mijn trainer Ronald Vetter, mijn trainingsgroep, oud-trainers, fysio’s, sportarts, de Atletiekunie, NOC*NSF, mijn sponsors, ouders, familie en vrienden.”

En dankbaar zijn ook de mensen die Fransen aanhaalt.
Ronald Vetter: "Remona leverde jarenlang prestaties op nationaal niveau tot ze besloot meer te willen. Ze verbeterde haar trainingssituatie en werd al snel een internationaal topatlete. Een prachtig voorbeeld van wat mogelijk is als je er echt voor gaat."
Haar voormalige coach Anthony Ott: "Ik ben trots op haar bronzen plak en ben blij dat ik met haar heb kunnen werken als coach. Bij AV De Spartaan zal haar naam altijd een synoniem zijn voor het mooiste onderdeel van de atletiek!"
Trainingsmaat Pelle Rietveld, mede namens de andere atleten van Vetter's meerkampgroep (onder wie Nadine Broersen en Anouk Vetter): "Remona heeft bewezen dat we vaak de verkeerde definitie van talent hanteren. Ze is nooit aangewezen als supertalent, maar ze heeft mooi wel een internationale medaille op zak, en dat kunnen er maar weinig zeggen. Remona was een harde werker. Als ik een mindere dag had in het krachthonk, eindigde ik toch met een flink gewicht op de stang, als ik op het platform naast Remona stond en zij maar gewichten op haar stang bleef schuiven.
Zeker rond dat EK van Parijs 2011 kon je niet met haar trainen zonder enorm onder de indruk te zijn van zoveel power. Ze werkte hard, maar vooral heel bewust en nauwkeurig. Ze ging nooit zomaar trainen. Ze wist precies wat ze nodig had. En hoe meer weloverwogen de training, met hoe meer intensiteit ze hem afwerkte. Ik had graag meer van Remona willen zien op de atletiekbaan, ze wordt gemist in de trainingsgroep, maar er wachten andere uitdagingen op haar."

Toekomst

“Het wordt nu tijd om mij te richten op mijn maatschappelijke carrière. Ik ben werkzaam geweest als fysiotherapeut, maar oriënteer mij momenteel op nieuwe uitdagingen. Ik wil graag het bedrijfsleven in, waar ik mijn sportachtergrond bij kan gebruiken. De eerste prachtige kans heeft zich daarbij al aangediend. Het bedrijf Ortec Sports biedt mij een scholarship aan het Johan Cruyff Institute waar ik de opleiding International Master of Sport Management ga volgen. Ik kijk er enorm naar uit om te gaan beginnen!"


Tekst: Marc de Hond
Foto's: Erik van Leeuwen