Pamela Kiel: In Uden moet het gebeuren

Uden, daar moet het gebeuren voor Pamela Kiel. Op 2 juli, één dag voor de deadline, wil de atlete van Rotterdam Atletiek de kogel voorbij de 15 meter werpen en zich daarmee kwalificeren voor de EK-onder 23, die van 14 tot en met 17 juli in Ostrava worden gehouden. ‘Mijn laatste kans,\' zegt Kiel. De vier wedstrijden in juni - inclusief Leiden - ziet ze slechts als mogelijkheden om er weer in te komen, om warm te draaien.
Pamela Kiel (20) heeft een persoonlijk record staan van 15.66 meter (Bern, 30 mei 2010). Tijdens de WJK in Moncton van vorig jaar zomer werd ze vijfde, toen de kogel na 15.56 in het gravel plofte. ‘Ik heb vorig jaar wel vijftig keer boven de 15 meter gestoten, zo\'n beetje vier keer per wedstrijd. En regelmatig boven de 15-half. Maar nu...\'

Haar laatste, serieuze wedstrijd was vorig jaar op 18 september. In Italië brak ze destijds haar elleboog. Dat wil zeggen, een stukje van het bot brak af. Éen operatie volgde, het herstel duurde lang. ‘Alles was gericht op een terugkeer in Lisse,\' zegt ze. Maar in de week voor de seizoensopening van het baanseizoen (14 mei) kreeg ze een medicine ball op haar arm, die opnieuw werd overstrekt. Ze deed toch mee in Lisse, maar na enkele pogingen met de discus en één met de kogel stopte ze ermee. Met pijn.
Ze had in Lisse nooit moeten meedoen, weet ze zelf ook. ‘Stom hè. Maar ik had zo lang naar die dag toegewerkt. En ja, dan daar sta je dan met een stoot van 13 meter in de uitslag.\' Het was haar eigen beslissing geweest. Doe waar je je goed bij voelt, had haar trainer Gert Damkat vooraf gezegd. En Kiel besloot zelf mee te doen. ‘Mijn schuld, het was mijn beslissing. Fout, achteraf. Maar ik heb er zeker van geleerd.\'
In de week daarna werd de ontsteking in de elleboog bestreden met een spuit met corticosteroïden. Vijf keer per week zoekt ze nu fysiotherapeut Rob Tamminga op. Vanuit Papendal naar Utrecht, Naarden of Bilthoven. ‘Het is reizen, trainen, reizen, trainen... En twee uur behandelen per dag. Ik ben blij als ik \'s avonds om negen uur thuis ben. Maar het helpt zeker, meteen al.\'
Blessures horen bij topsport. Kiel: ‘Maar als ik kijk naar Rutger Smith die zo meer dan twee jaar met blessures is bezig geweest, dan mag ik niet klagen. Nou ja, af en toe. Stiekem. Het is niet leuk, ik sta niet te juichen.\'

In het laatste weekeinde van mei, waarin de ogen in de Nederlandse atletiek vooral op Götzis of Hengelo waren gericht, deed Pamela Kiel mee met haar club Rotterdam Atletiek aan de EC voor clubteams in het Portugese Monte Cordo. Met ‘bijnummer\' discus (45.90 meter) en toch ook één poging bij het kogelstoten (14.11 meter). Nu kan ze eindelijk weer beginnen met kogeltraining.
‘Ik heb in de winter wel voluit kunnen trainen, op een paar oefeningen na. Ik was daarin niet beperkt. Pijn heb ik alleen als ik ga stoten. Dat heb ik dan ook nauwelijks gedaan. Vorige winter heb ik bijvoorbeeld 5000 stoten gemaakt, afgelopen winter maar 300. Op stage in Valencia in het voorjaar heb ik wel goed kunnen stoten en dat ging ook prima. Daarna kwam die nieuwe terugval. Daarom is het voor mij nu vooral de grote vraag hoe ik er technisch voorsta.\'
Pamela Kiel heeft dus tijd nodig en wedstrijden, om nog in Ostrava uit te komen. ‘En dan ga ik er vanuit dat ik maar één kans heb. In Uden dus, die laatste wedstrijd. Kijk, als het eerder gebeurt is dat mooi meegenomen. Maar daar ga ik niet vanuit. In Uden moet ik het doen. Dat zal mentaal zwaar zijn, die druk.\'

Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Coen Schilderman