Oranjefans delen in Brits enthousiasme

\'In Beijing zaten, net als hier, heel veel kinderen. Die plasten op de tribune op een potje. Oh, we hebben daar zulke gekken dingen gezien,\' vertelt de een. Nu in Londen is het soms ook lachen, maakt de andere duidelijk. \'Waarom rijden die wheelers zo langzaam, vroeg iemand naast me. Nou, ze zijn aan het inrijden. Dit is nog niet de wedstrijd.\'

Cecile en Agnes, mooi stel. Met aanstekelijke humor kletsen ze over hun belevenissen op de Paralympische Spelen. Ze behoren tot die plukjes oranje tussen de 80.000 die dagelijks twéé keer het Olympisch Stadion vullen en Team GB te steunen. In het stadion merken mensen rondom Agnes en Cecile dat ze wel \'ns vaker zijn geweest bij dit soort wedstrijden. \'En dan vragen ze jou van alles.\'

Cecile Schijns is de vriendin van Kenny van Weeghel. Agnes van Berkel was vanaf 2005 bondscoach van de wheelers, tot ze in 2011 moeder werd. Nu werkt ze bij de Atletiekunie als medewerker gehandicaptensport (breedtesport). Ze behoren tot de kampeerders onder de oranjefans in Londen. Na de Dolle Donderdag is een groot deel van die volgers in het Holland House bijeen. Het is de eerste keer dat ook de ploeg en technische staf zich daar laat zien. Uiteraard met de medaillewinnaars van die avond, Marlou van Rhijn, Amy Siemons en Desiree Vranken.

De camping waar Cecile, Agnes en anderen verblijven ligt in Loughton, zes metrohaltes van het Olympic Park, in het Epping Forest. Familie en vrienden van de leden van het Dutch Parathletics Team staan er, samen met de fans van de Nederlandse basketbalsters en tennissers. De sfeer en versieringen zijn minder uitbundig dan tijdens de Olympische Spelen, toen er 5000 Nederlanders op de Oranje Camping verbleven. Nu zitten er alles bij elkaar zo\'n veertig mensen, schatten Agnes en Cecile.

\'En een paard,\' aldus Agnes. \'Echt, dat paard loopt gewoon los op de camping. Nee, niet zo\'n kleine Shetlandpony, maar een echt, groot paard. Die houdt het gras kort, graast de hele dag tussen de tenten en caravans... Ja, het is een mooie camping.\'

Overdag is het er stil, want dan zijn de meeste fans op stap. \'s Ochtends en \'s avonds is gezellig op Elms campsite. Agnes: \'Er zitten ook wat Britten en Denen. Allemaal sportfans. Als je over de camping loopt, heb je altijd wel een praatje. Dan komen de basketballers terug; Jeee, we zijn door! Leuk.\'
Cecile: \'We delen lief en leed.\'

De twee gaan, zoals iedereen, gekleed in het oranje. De nagels zijn gelakt in rood, wit en blauw. \'Daar zijn de zusjes van Desiree Vranken mee begonnen. Dat ziet niemand in het stadion, dat klopt. Het is ook meer voor het eigen gevoel.\'



Op het Olympic Park en in het Olympisch Stadion krijgen alles mee van de bijzondere sfeer rond de Paralympics. \'Vergeleken bij Beijing is het hier zo gemoedelijk. Streng wel, bij de beveiliging bijvoorbeeld, maar altijd met een glimlach,\' vertelt Agnes. \'Ze zijn dolenthousiast en ze gaan uit hun dak. Voor hun eigen Team GB, maar eigenlijk voor iedereen. Je merkt wel dat veel mensen er totaal geen verstand van hebben. De stadionspeakers leggen veel uit, maar toch.\'

Cecile: \'Dat doen ze wel goed. Ook in de metro hoorde ik een vader aan zijn zoon uitleggen, dat hij bij de voetbalwedstrijd heel stil moest zijn, omdat de blinden anders het belletje in de bal niet konden horen. Beetje gek natuurlijk, om bij een voetbalwedstrijd juist géén geluid te maken.\'

Ondertussen genieten de twee met volle teugen. \'David Weir, zondagavond in die finale op de 5000 meter in die race met de Zwitser Marcel Hug. Ge-wel-dig. Zo\'n beleving. Pistorius was al geweest, het was laat en het stadion liep al een beetje leeg. Toch ontplofte het werkelijk. In Beijing zat het soms ook vol, maar het was anders. Mensen leken niet geïnteresseerd, hier zeker wel. Oprecht. En ze zijn hier teleurgesteld als ze geen kaartjes kunnen krijgen.\'

Daar hebben ook de oranjefans problemen mee. \'Dat is een gedoe. In het Holland House proberen we steeds nog wat te regelen, bij de balie van ATP. Maar vaak is er niks meer te krijgen.\' Daar staat tegenover dat het weer on-Brits is. Cecile: \'Ik heb hier een paar maanden gewoond. Ik ben lerares Engels, ik heb hier stage gelopen voor mijn opleiding en dit is niet wat ik gewend ben. Ik heb niet eens een korte broek bij me. De ervaring leert dat je die toch voor niks meeneemt.\'

Agnes: \'We hebben voor de kleine drie slaapzakken bij ons. Een voor de winter, de zomer en een voor de herfst. En we hebben ze alle drie gebruikt, want de nachten kunnen heel erg koud zijn. Maar voor de rest is het natuurlijk onverwacht mooi weer. We zijn echte kampeerders, maar september in Engeland? We huren een stacaravan.\'

De Britten hebben een traditie in de gehandicaptensport, weet Agnes. Toch hoort ze de mensen er soms neerbuigend over praten. \'Geweldig wat ze toch nog kunnen... die standaardreactie, hè. Wat niet wil zeggen dat hun intenties niet oprecht zijn.\' Cecile: \'En als een Brit wint en ze zingen het volkslied, voel ik het kippenvel zo opkomen.\'

Agnes: \'Ja, behalve als achter ons eentje vals zingt...\'

Soms wordt Cecile gevraagd of er soms familie van haar meedoet. \'Ja, zeg ik dan. Die daar, Kenny. Gaat het hele vak met je meeschreeuwen.\'
Het valt ze op hoeveel kinderen er bij zijn.\' Cecile: \'Educatie vinden ze hier heel belangrijk. Maar niet alle scholen kunnen hier met klassen naartoe komen. Je ziet veel armoe op de scholen hier. Er zitten grote verschillen tussen de scholen, sommige kunnen die kaartjes echt niet betalen.\'

Hoe streng de beveiliging in en rond het stadion ook mag zijn, met haar kind op de arm loopt ze overal door. \'Niemand houdt je tegen. Van de week hadden ze blijkbaar een deur vergeten af te sluiten. Stond ik ineens bij een bordje warm-up track... Nu zit ik echt verkeerd, dacht ik. Dit kan niet de bedoeling zijn.\'

Tekst: Pim van Esschoten
Foto: Helene Wiesenhaan