Ook Dafne Schippers twijfelt wel eens

Eerlijk gezegd is Dafne Schippers meer met Londen en de Olympische droom bezig, dan de EK. ‘Maar dat komt wel,\' zegt ze aan de vooravond van ‘Helsinki\'. Want eenmaal in de startblokken, wil ze maar een ding.

In de wereld van Dafne Schippers gaat alles altijd goed. Zeges, records, titels, ereprijzen, lof, bewondering. Steeds is ze een stralend middelpunt. Lachend op de cover van het teamboekje voor de EK in Helsinki, glunderend boegbeeld van de actie CU in London?! De Nederlandse atletiek heeft haar op een schild getild, ze is hét gezicht. En dat lacht altijd.
Tot zover het beeld.


Een persoonlijk record verspringen tijdens de ASICS NK Atletiek: 6,54 meter


Hoe anders was het in Lisse, begin mei. Het ging niet zoals ze wilde, ze was uit het lood geslagen. ‘Ik heb me dit voorjaar een periode niet goed gevoeld. Ik was ziek geweest, niet klaar voor wedstrijden. In Lisse vertrouwde ik er op dat het wel goed zou zitten. Niet dus. En Götzis kwam eraan, waar ik moest plaatsen voor Londen. Ik hou ook niet van die smoezen over de wind en de kou. Dat kan ik niet, ik zoek het bij mezelf. Dan wordt het me even te veel, het hoopt zich op en dan moet het eruit. Fout, maar het kan gebeuren.\'
‘Natuurlijk,\' zegt ze, ‘ik heb ook tegenslagen. Pijntjes, andere dingen. Dat kan me soms frustreren en soms komt het er even uit. Na tien minuten is het weer klaar, ik blijf niet in die dingen hangen. Lijkt me ook goed, zonde van de tijd en de energie.\'
Trainer Bart Bennema, zegt ze, merkt het aan haar. ‘Ik krop het op. En dan ben ik niet altijd even redelijk. Hij ziet dat ik mezelf in de weg zit en hij haalt het naar boven. Ik vergeet het snel en denk er dan \'s avonds wel weer even over na.\' Het gebeurt vooral als het lichaam niet wil. ‘Mentaal ben ik dan wel goed, maar het lichaam wil niet. Het is dan beter dat ik beter doe op een training, maar dat vind ik lastig.\'
Ze is perfectionistisch. ‘Ik vrees van wel,\' lacht ze. En dus is er ook wel eens twijfel. ‘Tuurlijk. Niet in wedstrijden, zeker niet. Als het echt moet, is er geen twijfel. Wel op trainingen, zeker als de toernooien er aan komen. Dan vraag ik me af of ik me goed genoeg voel. Dan moet ik vertrouwen op wat Bart zegt. Ik denk dat weinig topsporters niet aan zichzelf twijfelen. In Götzis bleek dat het inderdaad wel goed zit, ook al voelde het vooraf het anders. Dat is mooi, ja. Dubbel mooi.\'


Götzis 2012: zevenkamp met 6360 punten, een enorm pr

Ze is amper 20 jaar, dus hoe goed kent ze haar eigen lichaam nu? Schippers: ‘Ik heb daarin ook nog heel veel te leren. Toch gaat ook dat snel. Dat moet ook wel. Als je prestaties zo snel omhoog gaan, moet de rest wel mee. Er komt veel op je af. En daar moet je mee om zien te gaan.\'
Ze leunt daarin sterk op Bart Bennema. ‘Klopt. Daarom zijn we een goed team, er is vertrouwen. Je leert elkaar steeds beter kennen en hij weet ook precies wanneer hij me even met rust moet laten. Veel mensen zeggen dat het me komt aanwaaien. Maar het komt niet vanzelf, ik moet nog zoveel stappen maken.\'
In gedrevenheid of de wil om te winnen is haar niks te leren. Altijd willen winnen, ook bij een potje kaarten. En dan boos bij verlies? ‘Ja, vroeger wel.\' In huize Schippers was daarvoor overigens een afdoende oplossing: ‘Als je je niet kon gedragen, dan deed je het volgende gewoon spelletje niet mee.\'
‘Winnen is leuk,\' zei ze in een interview met de lokale krant, toen ze drie jaar geleden debuteerde op de EJK in Novi Sad. Daarom ook had ze eerder tennis verruild voor atletiek. ‘Nou ja,\' zegt ze nu, ‘ik kreeg die bal niet over het net. Dat is niet leuk voor een kind. Bij het hardlopen won ik. Maar dat ik talent had, wist ik niet. Dat was ook helemaal niet aan de orde. Atletiek was leuk, de afwisseling vooral. Supergezellig bij Hellas. Maar als D-junior deden we nóg allerlei spelletjes. Dat was ik zat, ik wilde de echte onderdelen doen. Ik won misschien wel bij tikkertje, maar ik wilde hoogspringen enzo. Interessant, ik was nieuwsgierig.\'


Dafne Schippers 22.73 sec. vóór Jessica Ennis in Götzis 2012

Henk Kraaijenhof deed eerder de suggestie te kiezen voor de sprint. Dat zou verstandig zijn, gezien het risico van blessures bij de meerkamp. Maar Schippers blijft bij haar grote liefde, de meerkamp. ‘Dan maar niet verstandig. Ik heb dit jaar toch wel bewezen dat ik iets heb te zoeken op de meerkamp, ook al kan ik nog zoveel leren. Dat kost tijd. Maar die afwisseling vind ik juist zo leuk. En sprinten gaat juist zo goed door die afwisseling in de training. Eens per week train ik op de sprint, meer niet. Maar ik vraag me af of ik harder zal gaan als ik me specialiseer. Bovendien, je moet doen wat je heel erg leuk vindt, waar je je heel erg goed bij voelt.\'
In Helsinki is Schippers als sprintster aanwezig. Op de 200 meter en de estafette. ‘Lastig, want de finale van de 200 meter en de series van de estafette zijn op dezelfde dag, vrijdag. Als ik de finale haal, doe ik niet in die series mee. Ik ben het niet gewend om zoveel te sprinten op één dag. Het is zo\'n specifieke belasting. Jamile Samuel zit misschien ook in die finale, maar ze maakt misschien een andere keuze omdat ze die belasting wel gewend is.\'

Met haar 22.73 seconden, gelopen tijdens haar zevenkamp in Götzis vorige maand, staat Schippers vierde op de Europese ranglijst van 2012. Kort achter de nummer één, Elyzaveta Bryzgina uit Oekraïne (22.69). ‘Oh, zal wel. Ik hoor wel eens wat, maar ik ga echt niet elke dag op die ranglijsten kijken. Je begint bij zo\'n toernooi toch allemaal op nul. Bij mijn eerste EJK in Novi Sad kwam ik als achttiende het toernooi binnen en werd vierde...\'

Ze richt zich liever op zichzelf, op haar eigen lichaam. Op haar knie bijvoorbeeld, al langer een punt van zorg. ‘Gaat goed, ik heb het steeds beter in de hand.\' Vooral bij het hoogspringen kan het haar hinderen. Bij de meerkamp in Götzis, waar ze eind mei vormbehoud toonde voor de Olympische Spelen op de zevenkamp én de 200 meter, kreeg ze toch weer last. ‘Ik sprong goed, 1.73 meter. Toch schoot het er weer in, beng! Ik heb het nog geprobeerd op 1.76, maar had teveel pijn. Beetje raar wel, ik baalde ook. Ik ben verder gegaan met pijnstillers.\'
Op weg naar Helsinki en de EK is Schippers toch vooral bezig met Londen. ‘De Olympische Spelen, dat is toch de droom aan elke sporter. Daar staan, meedoen. Laten zien wat ik kan.\'

Meer mag van haar nog niet worden verwacht. ‘Toen ik ruim een jaar geleden meedeed in Götzis durfde ik niet te hopen op Londen. En toen werd ik daar achtste, ik was genomineerd. Wat is dit nu? Aan het einde van dat seizoen had ik zelfs drie Olympische nominaties. Ik heb vorig jaar enorme stappen gemaakt. Vanaf dat moment pas werd Londen mijn doel.\'
Dit jaar was ze in Götzis vooral blij met haar stabiele meerkamp. (‘Ik kon dus toch vertrouwen op mijn lichaam.\') Anders dan vorig jaar in Tallinn, waar ze Europees kampioene werd. ‘Dat leek meer op een achtbaan. De 800 meter was vooral heel zwaar. Ik had slecht gegeten, het was 35 graden en heel benauwd. Daar kan ik heftig op reageren. Na 500 meter begon ik te hyperventileren. Van de laatste 200 meter kan ik me niks herinneren. Ik bén gefinisht, maar daar weet ik niets van.\'

Het is echt waar, ook in de wereld van Dafne Schippers gaat niet altijd alles goed.


Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Erik van Leeuwen