Melissa Boekelman kan weer lachen

Ze zat in de put, de lach was weg. Melissa Boekelman kende een rotwinter, kwam op de NK-indoor niet verder dan 16.59 meter en een tweede plaats. Aan de vooravond van het seizoen heeft ze het allemaal weer op de rails. Maar grote doelen heeft ze niet voor dit jaar. ‘Wat komt, dat komt.\'


Melissa Boekelman won vorig jaar brons in Ostrava bij de EK 20-22 jaar

De lach is terug?
Melissa Boekelman: ‘Ik heb heel veel veranderingen doorgevoerd. De lach is terug, de afstanden nog niet. Dat komt door de technische veranderingen, het werk van Peter Salzer, mijn trainer in Stuttgart. En die veranderingen vragen veel tijd. Na de NK-indoor heb ik wel doorgetraind en ben nog naar de Winter Throwing gegaan, maar daar was het allemaal nog erger. Vervolgens heb ik twee weken rust genomen. Ik trainde wel, maar heb geen kogel aangeraakt. Ik heb heel veel nagedacht of ik verder wilde gaan. Er speelde ook meer, sinds eind april ben ik geen A-sporter meer, ik heb zelfs geen B-status en dan raak je veel kwijt. Maar ik werk sinds kort bij Sport Assistance, een sportschool in Breda waar ik ook train. Perfect, ik krijg hier ook een opleiding.\'

Je hebt je echt afgevraagd of je wel door wilde gaan?
‘Ik heb niet gedacht aan stoppen. Wel over hoe het verder moest. Als alles buiten de sport om wegvalt en niet stabiel is, wordt het heel moeilijk. Nee, ik heb niet getwijfeld. Maar wel gedacht of ik me misschien meer moest richten op een maatschappelijke carrière. Ik heb het nu allemaal weer op de rails. Met die technische veranderingen wist ik alleen wel dat ik eerst achteruit zal gaan in prestaties om daarna weer vooruitgang te boeken. Dat heeft tijd nodig, een planning van jaren, al kan het natuurlijk ook ineens snel gaan.\'

En dit jaar?
‘Ik heb geen doelen, die zijn weg. Wat komt, dat komt. Die nieuwe techniek is mijn doel, niet de afstanden. Ook de EK in Helsinki heb ik niet in mijn hoofd. Ik heb heel veel vertrouwen in de toekomst, maar aan dat soort doelen denk ik niet. Ik heb er flink over nagedacht, heb ook al zo lang gesukkeld. Natuurlijk valt het zwaar om een EK uit je hoofd te zetten. En als ik 18.55 meter stoot (de Olympische limiet - red.) dan is dat super. Uiteraard wil ik graag naar de Spelen, maar ik moet eerst mijn techniek stabieler maken en dan komen de afstanden vanzelf. Maar ik ga mezelf niet pushen. Lukt het niet, ben ik weer teleurgesteld. Dat wil ik niet. Ik wil blijven lachen.\'


Tekst: Pim van Esschoten
Foto: Erik van Leeuwen