Kadene Vassell geniet niet van record

Kadene Vassell leeft tussen hoop en vrees. Ze was lid van de estafetteploeg die in Daegu het Nederlands record (43.44) evenaarde en ze was erbij in Genève toen dat record uit 1968 werd gebroken (42.90). Helsinki (EK) en Londen (OS) lonken. Vassell (23) is echter onzeker over haar plek in het kwartet, vertelt ze na de Gouden Spike waar ze teleurstelde met 11.83 op de 100 meter.

Je kijkt niet blij?
Kadene Vassell: ‘Ging niet, het was slecht. Alles, de start, de hele race. In Genève was ik vorig week natuurlijk heel blij, maar dat was pas na afloop. Ik was tweede loopster, ging te vroeg weg, moest inhouden en opnieuw aanzetten. Ik dacht: ik heb het verprutst. Waarom ik nu weer? Ik had ook niks in de gaten over die tijd. Ik moest na de race nog een stuk wandelen naar de finish en toen ik daar was, gingen we meteen met de hele ploeg op de foto. Achter het bord met het nieuwe record. Maar, dat wist ik op dat moment helemaal niet. ‘Wát een tijd,\' zeiden ze wel. Maar ik baalde nog zo... Je kunt het ook zien op die foto, zoals ik kijk. Ik had eerder op die dag ook al slecht gelopen op de 100 meter (11.78).\'


Kadene Vassell in Daegu, WK Atletiek 2011

Vergelijk Genève eens met Daegu, vorig jaar?
‘Er was nu veel minder spanning. In Daegu zat ik het startblok helemaal te trillen. Als ik maar geen valse start maak, dacht ik. Dat grote stadion, alles er omheen, was zo anders. In de callroom met die Amerikaanse meiden. Die keken je zo aan, arrogant. Dat was misschien wel helemaal niet zo, maar zo voelde het wel. Ik was startloopster, wat ik nooit eerder had gedaan. Op trainingen hadden we in alle combinaties wel gewisseld, maar in Daegu ging Dafne Schippers zó hard weg, zoveel harder dan in de training.\'

Via Daegu en Genève op weg naar Helsinki en Londen?
‘Dat weet ik niet. Dat is het vervelende van de estafette, die onzekerheid. Pas na de NK van komend weekeinde wordt de selectie bekend gemaakt. Ik was er dan wel bij in Genève en Daegu, maar dat zegt niet alles. Dafne en Jamile Samuel zijn zeker van hun plek, de rest zit dicht bij elkaar en iedereen wil natuurlijk in het team. Ik zou heel erg teleurgesteld zijn als ik af zou vallen. Maar goed, dan heb ik blijkbaar niet hard genoeg gelopen. En meegaan als reserve, daar doe je het natuurlijk niet voor.\'

De estafette brengt ook veel moois. Kun je daarvan niet genieten?
‘Nou, nee. In 2010 was ik vetgoed. Ik had toen zo\'n drive. Tot ik die rugblessure kreeg en weer helemaal opnieuw moest beginnen. Het werd zoeken, nog steeds. Die drive van toen is er nu niet, want dan was ik nu al zeker van die plek. Ik train nu misschien wel tien keer zo hard en het lijkt wel alsof ik maar de helft terugkrijg. Frustrerend.\'


Tekst: Pim van Esschoten
Foto: Erik van Leeuwen