Grete Koens: De atleten worden met de dag beter!
De MiLa atleten hebben inmiddels al aardig wat kilometers erop zitten in Kenia. Grete Koens, bondscoach MiLa, beschrijft de ervaringen tot nu toe waar de vraag 'How are you?' centraal staat.
Heel charmant aan het lopen in Kenia zijn de kinderen die de atleten te pas en te onpas bovenstaande vraag naar het hoofd slingeren tijdens een training. Nee, dan zijn de opmerkingen die je in Nederland te horen krijgt toch van een andere allure: “ze hebben ‘m al”, “ hardlopers zijn doodlopers” en nog meer van dit soort originele opmerkingen die elke hardloper wel zal herkennen. Maar de vrolijke smoeltjes willen ook nog wel eens doorvragen…….”give me your watch” of “give me your bike” (richting coach) zijn de varianten die we ook nog wel eens te horen krijgen als begroeting. Zonder overigens al te grote verwachtingen van de kant van de vragenstellers. Hoe gebiedend de tekst ook is, echte bedreiging schuilt er niet in. Dus draven de lopers rustig verder en houden de Garmin vrolijk aan de pols. Want die hartslag moet goed gemonitord worden.
Voorzichtigheid blijft troef wanneer je op grote hoogte traint. Liever laag in de zone blijven dan hoog in het lactaat komen. Je loopt je hier vrij makkelijk over de kop. Dus werken we vooral gestaag aan de basisconditie. Het accent ligt dus met name op de aerobe trainingsvormen. En om toch nog een beetje power te behouden doen we krachttraining (2-3x per week) of wat korter werk (200m en minder). Dat laatste gaat namelijk op hoogte extreem goed door de verminderde luchtweerstand. Maar op de langere tempoblokken en duurlopen moeten we de snelheid nog easy houden t.o.v. zeeniveau omdat daarop het gebrek aan zuurstof zich doet gelden. Maar de adaptatie (aanpassing) is in volle gang. De atleten worden met de dag beter. En de vooruitgang komt middels hun “watch”, die ze niet willen afstaan aan de kids, ook goed in beeld. Ze lopen al snel een kilometer per uur harder met dezelfde hartslag als een week geleden. Ik voel mij dan ook niet langer de begeleider van een Start-To-Run beginnersgroep. Waren ze de eerste week nog niet vooruit te branden, op dit moment komt er weer een stukje van de klasse boven drijven.
En wat doet een MiLa hier voor de rest? Naast veel slapen vooral veel eten. Het is onvoorstelbaar wat dat loopvolk weet weg te stouwen. Ze zijn werkelijk onverzadigbaar. Er was op de heenweg al de nodige overbagage omdat de reistassen vol zaten met reepjes, shake-jes en nog meer onmisbare etenswaren. Ik zal maar niet vertellen hoeveel kilo Nederlandse havermout de oversteek naar Kenia gemaakt heeft. En dan denk je, dan hebben ze wel genoeg!!!! Maar tijdens de etensbuffetten maakt plaatsvervangende schaamte zich van mij meester. Het lijkt wel een roedel uitgehongerde wolven die ik bij me heb. Het eten is amper door het personeel uitgestald of de roedel stormt op de schalen af. En dan blijkt zelfs de grootste slowtwitcher opeens over een ongekend aantal snelle spiervezels en reactievermogen te beschikken. Want wie staat er zonder enige moeite vooraan in de immense rij in de eetzaal? Tja, je doet als coach wel de nodige inspiratie op voor nieuwe trainingsvormen op gebied van starttechniek.
Tekst en Foto's: Grete Koens
