Gio wacht op 10,3 seconden

Giovanni Codrington moet nog iets doen, voor hij afreist naar Daegu. Hij is nog niet helemaal klaar. De blessure aan de achillespees is over, dat is mooi nieuws. Nu moet de estafetteloper nog individueel een 100 meter in de 10.3 seconden lopen. ‘Het zit er in. Binnenkort komt het, zaterdag in Londen of anders de week daarna in Mannheim misschien. Twee snelle banen, het kan.\'
Twee jaar geleden liep hij in het Noorse Bergen een persoonlijk record van 10.45 seconden. Sindsdien boekte hij geen progressie meer. Vorig jaar lag de oorzaak in de familiesfeer, waardoor hij vrijwel zonder wintertraining het zomerseizoen inging. Maar ook dit jaar is het nog wachten op die verbetering. Wachten, dat is ook wat Codrington (23) nu doet, wachten op die ene wedstrijd in goede omstandigheden. ‘Van de 16 wedstrijden dit seizoen waren er slechts vier zonder tegenwind.\'


Giovanni Codrington krijgt het estafettestokje aangereikt van Jerrel Feller, MONDO Keien Meeting Uden 2011

Een 100 meter in de 10.3 is goed voor Codrington zelf, maar ook voor de estafetteploeg. Daarmee zou hij ook zijn plek als startloper verzegelen. Het brons op de NK van afgelopen weekeinde - achter Martina en Van Luijk, maar vóór Jerrel Ferrel en Mike van Kruchten - was al een grote stap richting een vaste plek in de ploeg. Een 10.3 zou ook Troy Douglas graag zien van zijn startloper. ‘Daarmee zou ik superblij zijn,\' zegt estafettecoach Douglas na afloop van de wekelijkse training met de ploeg op Papendal.
In Londen loopt Codrington zeker, hij vervangt de wat geblesseerde Mariano als tweede loper. Douglas: ‘Voor de WK in Daegu liggen drie posities vast, met Martina, Van Luijk en Mariano. Gio heeft zich op de NK als startloper bewezen.\'
Maar zeker is het dus nog niet. Het liep dit seizoen technisch nog niet ideaal voor Codrington op de 100 meter. ‘De pasfrequentie in het middenstuk moet hoger, ik kom iets te langzaam op gang.\' Eén fout van vorig jaar wil hij niet nog eens maken: ‘Ik richt me nu op winnen, dan komt de tijd wel. Vorig jaar was ik te veel met tijden bezig, dat was niet goed.\'
Trainen met de estafetteploeg, betekent deze warme dinsdag in Papendal ook trainen met Dennis Mitchell langs de baan. De voormalige wereldtopper en nu coach van Churandy Martina leert ook Codrington nog wat: ‘Kleine dingetjes, maar een klein beetje is in de sprint altijd veel. Sprint is perfectie. Als je iets kleins van minder naar goed of perfect weet te tillen, dan win je zoveel.\'
Ook Troy Douglas is niet te oud om te leren. Mitchell (estafettegoud tijdens Barcelona 1992 in wereldrecord van 37.40 seconden) vertelt bij de wissel niet de hand naar achter de steken, maar éérst de elleboog en dan de hand. Douglas: ‘Hoe leg ik het uit, dacht ik net. Toen kwam Dennis hiermee. Ik was het vergeten, Dennis had gelijk.\'
De transfer van Churandy Martina en Brian Mariano van de Antillen naar Oranje brengt Codrington naar Daegu en wellicht ook Londen 2012. ‘Maar ook zonder hen zouden we het hebben gered,\' zegt de Groninger. ‘In Izmir tijdens de EK Teams in juni liepen we al 39.30 seconden, zonder dat we toen al in topvorm waren. Maar 0.2 seconden boven de limiet, die zouden we zeker nog hebben gepakt.\'
Mét Mariano en Martina wordt het perspectief voor de ploeg wel een totaal andere, aldus Codrington. ‘Zonder die twee zou het misschien een finaleplaats zijn geworden, mét hen hebben we kans op een medaille.\'
Optimisten, die sprinters. Onverbeterlijk soms. ‘De oude ploeg won brons op de WK in 2003 in 38.63 seconden zonder één loper onder de 10 seconden. Drie van ons zijn vergelijkbaar, maar Churandy loopt wel een sub-10. We zijn pas net begonnen met deze nieuwe ploeg. We moeten nog wennen aan elkaar, binding voelen, broederschap, team. In theorie zijn we sneller, nu de praktijk nog.\'
En een startloper met een 10.3 seconden in de benen.

Tekst: Pim van Esschoten
Foto: Erik van Leeuwen