Emoties Anouk Hagen schieten alle kanten op

Anouk Hagen beleefde een zondag van extremen. Heel erg blij en trots, maar ook emotioneel. Want de estafetteloopster moest kort voor Helsinki afhaken en zag ‘haar\' ploeg naar zilver op de EK snellen.

Thuis voor de buis met een dubbel gevoel?
Anouk Hagen: ‘Heel erg. Aan de ene kant was ik zó blij, de adrenaline gierde door mijn lijf. Maar aan de andere kant gaf het ook een klotengevoel. Natuurlijk ben ik superblij, supertrots ook. Voor Wigert (Thunnissen, de bondscoach én haar persoonlijk trainer - red.), voor de meiden natuurlijk. Maar... ik had het zélf willen doen. Het maakt het ook emotioneel. Juist omdat zilver zo mooi is, maakt dat het ook extra moeilijk. Je wil er zelf staan, je wil het zelf meemaken.\'

Nederland, sprintland?
‘Geweldig. Ik dacht dat ik helemaal gek werd. Ik heb geloof ik wel twintig tweets de wereld ingestuurd. Jamile Samuel was ook zo goed, Dafne Schippers ook. Churandy Martina was top, Van Luijk. Bij Dafne was het in de finale van de 200 meter even minder, maar dan weet je al dat ze in de estafette als een trein gaat. Ik was vooraf aan de estafette zó zenuwachtig, maar ik zei ook: ze worden één of twee. Toen ze uit die bocht kwamen, heb ik staan springen voor de televisie. Gaaf! Mooier nog dan de mannen, dat was onverwacht. De meiden moesten het maar even waarmaken. Maar de mannenploeg was natuurlijk ook super.\'

Het begon allemaal een jaar geleden op de WK in Daegu, toen de ploeg het Nederlands record evenaarde (43,44). Met jou. In Helsinki liep Eva Lubbers op jouw plek naar 42,80 seconden. De ploeg maakt zich op voor Londen. Denk jij daar nog aan?
‘Dat is helemaal van de baan. Aan het begin van het seizoen is ook gezegd, dat de ploeg die in Helsinki op de EK staat ook naar Londen gaat. Ik heb het hele seizoen al last gehad van blessures, van het een kwam het ander. Ik heb me niet kunnen bewijzen. Het zou ook onterecht zijn als ik nu nog in de ploeg zou worden opgenomen als ik ineens heel hard zou gaan. Dat is trouwens uitgesloten. Ik raakte op de NK in Amsterdam weer geblesseerd en ben naar sportarts Peter Vergouwen gegaan. Uit een echo bleek dat ik ene verrekking in de hamstring heb. Bovendien was een oude blessure ook nog zichtbaar. Ik moest meteen vier weken rust nemen. Dat neem ik heel nauw, ook met het oog op volgend seizoen. Ik wist na de NK al dat Londen over was, ik had het al uit mijn hoofd gezet.\'

Tekst: Pim van Esschoten