EK U23 terugblik: Nick Smidt over zijn weg naar zilver

Nick Smidt vertrok naar de EK U23 in Zweden als aanvoerder van de Europese ranglijst. Toch waren de verwachtingen niet al te hoog van de nuchtere 400 meter hordeloper. ‘Ik leefde van dag tot dag, van ronde tot ronde en van horde tot horde. De druk laag houden, helpt mij te focussen.’ En met resultaat: Nick bemachtigde met zijn nieuw persoonlijk record van 49.49, het zilver in Gävle.

De ploeg van de EK U23 is geland en het hele team is al naar huis. Nick wacht op zijn familie, die een vlucht later heeft, op Schiphol. Met zijn vriendin gaat hij straks door naar Nijmegen. Vlak voor zijn vertrek kregen ze de sleutel van hun eerste appartement samen. Maar eerst blikt hij nog een keer terug op het toernooi.

‘Mijn eigen ding gedaan, zonder afleiding’

Verwachtingen vooraf

‘Ik ging naar Zweden om zo hard mogelijk te lopen, om er een pb neer te zetten; niet om een medaille te bemachtigen. Ondanks mijn eerste positie op de Europese ranglijst. De marge was klein, ik wist dat het een spannende finale ging worden, dan helpt het mij om de druk laag te houden. Al die randvoorwaarden en gedachtes zoals 'ik moet presteren', die leiden me af. Ik weet natuurlijk wel wat ik kan en ik ben ook echt wel eens afgeleid. Maar dan probeer ik de rust in mezelf te hervinden. Dan vraag ik me af: wat ben ik nu aan het doen? Bijvoorbeeld tijdens de lunch, dan probeer ik te genieten van het eten en me niet te druk te maken. Het was ook niet mijn eerste grote toernooi. Niets was nieuw, ik weet hoe zo’n atletenhotel is, hoe het is om met atleten van andere landen te eten. Hoe druk die dagen kunnen zijn. Ik heb dit keer echt mijn eigen ding kunnen doen en me niet veel laten afleiden door de sfeer. Hiermee heb ik veel energie gespaard.’

‘Noordse nuchterheid, niet pushen op winnen’

De voorbereiding

‘Natuurlijk als je de ranglijst aanvoert, weet je dat je het kan. Maar of ik een medaille had verwacht? Dat vind ik een hele moeilijke vraag. We (Nick en zijn coach Betty Hofmeijer, red.) hadden in het voorseizoen wel als doel gesteld: een medaille op de EK. Maar na de eerste wedstrijden hebben we het er niet meer over gehad. Wel werkten we heel specifiek naar de EK toe. Mijn wedstrijdperiode begon heel vroeg, begin mei. Ik heb toen vrij veel wedstrijden gedaan en drie weken voor Zweden begonnen we weer met een nieuw mini-trainingsblok: rustige trainingen, opbouwen om daarna te kunnen pieken op het toernooi. En vlak voor de EK waren we bezig met: hoe ga ik m’n race lopen? Waar kan ik nog verbeteren om zo snel mogelijk te lopen? We pushten niet op winnen, wel op relaxed lopen. En we hebben heel veel scenario’s besproken. Willen winnen, leidt af. Mijn coach en ik zijn denk ik allebei vrij nuchter. Een beetje de Noordse nuchterheid,’ lacht Nick.

‘Asynchroon ritme, dat voel je na drie races’

3 dagen, 3 races

Nick liep drie races in drie dagen. En de finale was pas aan het einde van de dag. Hoe ging Nick om met zijn energieverdeling en de spanning? Nick: ‘Terugkijkend, best grappig, ben ik de eerste twee rondes relatief makkelijk doorgekomen. De eerste dag liep ik 51.36. Ik heb mezelf een beetje gespaard. Maar mijn passenritme is wel zodanig dat ik acht keer met links afzet, en twee keer met rechts. Wanneer je het 50/50 doet, dat krijg je verdeelde spierpijn. Ik strek mijn linkerbeen veel vaker, dus logisch dat dit been stijver wordt. Mijn asynchrone manier van lopen, dat ritme, dat ga je voelen. Maar de inspanning van de dagen ervoor heeft me niet belemmerd. Wel deed ik een langere warming up voor de finale. En eenmaal in de startblokken, voelde ik de energie in mijn benen stromen. De concurrentie heeft natuurlijk ook twee dagen gelopen. De Duitse jongen die in de halve finale om keek naar mij, heb ik eigenlijk helemaal gesloopt. In de finale kon hij niet veel harder meer dan in de halve finale, hij was echt opgebrand.’

‘Gekke scenario’s voor de halve finale’

Terug naar die finale race

‘Ik was meer gespannen voor de halve finale dan voor de finale zelf. De finaledag voelde voor mij als een normale wedstrijddag, je hoeft maar één keer te lopen en de uitkomst is direct je eindplaats. Bij de halve moet je presteren, want anders kijk je tijdens de finale toe. En dat gevoel, dat ik er dan niet in zit, daar zou ik zó van balen. Mijn angst dat te moeten voelen, is groter dan de spanning in de finale. Voor de warming up van de halve finale, moest ik dan ook echt even vijf minuten op de hoogspringmat liggen. Er gingen teveel scenario’s door m’n hoofd. Ik had daarvoor een tijd alleen op m’n kamer gezeten, m’n teamgenoot was aan het trainen. En toen kwamen er allerlei gedachtes. Ik heb mezelf op die mat weer even naar het rechte pad geleid door taakgericht te denken. Ik zei tegen mezelf: ok je komt zo van die mat af en gaat dan twee rondjes inlopen, dan wat versnellingsloopjes doen enzovoort. Ik zet dan minuut tot minuut uiteen wat ik ga doen zodat er geen plek is voor gekke scenario’s. Dit leerde ik in 2015 tijdens de halve finale van mijn eerste EK. Mijn coach destijds, Guido van Weeren, heeft me toen helemaal de juiste richting op gepraat. Ik deed nu in mijn hoofd, precies dat wat hij toen tegen mij zei.’

‘Mijn eigen race gelopen’

De overwinning

Nick behaalde niet alleen het zilver, maar liep ook een nieuw persoonlijk record van 49.49 sec. ‘Ik moet zeggen dat ik eerst niet door had dat het zo’n dik pr was, dat zag ik pas later. Ik ben super tevreden met het zilver. Tijdens de finale was de Fransman echt te sterk, vanaf horde vier zag ik hem nog, maar hij was ver voor. Ik heb toen de rust in mijn hoofd weten te bewaren, ik bleef mijn eigen race lopen. Ik heb me niet als een dolle hond op laten jagen, anders was ik misschien vijfde geworden. Ze zeggen wel eens je kunt goud verliezen, maar ik heb zilver gewonnen. Ik kan mezelf niks verwijten, ik heb verstandig gelopen en ik heb gestreden voor wat ik waard was. Dat ik dit er na drie dagen nog uit heb weten te persen.’

‘Dat moment dat de Nederlandse vlag omhoog ging’

In extase

Het moment dat ik mijn medaille kreeg voelde heel raar. Ik besefte het nog niet echt. Pas toen de Nederlandse vlag omhoog ging, realiseerde ik me: dit is een echte ceremonie, een echte huldiging. Ik was nog helemaal in extase. Doordat ik mijn mobiel bij de fysio had laten liggen en ik die pas later op de avond terugkreeg, heb ik die avond in een bubbel geleefd. En daar ben ik achteraf zo blij mee. Ik heb het gevierd met de mensen van wie ik hou en die er voor me zijn ook in slechte dagen. Mijn familie, vriendin, trainster: zij zijn mijn steun en toeverlaat.’

Terug in Nederland

Terug in Nederland heeft Nick twee rustdagen op het programma staan. ‘Morgen ga ik een beetje joggen, kijken hoe het voelt. En daarna opbouwen met wat kleine oefeningen. Zaterdag of zondag weer een eerste echte training. En dan staat er een snelheidsweek op het programma want daarna is de NK al weer. Ik heb zo lang uitgekeken naar de EK. En nu is het twee of drie scherpe trainingen, en dan mag ik al weer. ‘Nick wil het niet te hard uitspreken, want hij wil niet te hoge verwachtingen stellen aan zichzelf. Maar hij geeft toe dat Nederlands kampioen worden wel een subdoel is van dit jaar. ‘En dan wil ik naar Doha voor de WK Atletiek en daar dan een goede tijd neerzetten, zegt de ambitieuze atleet die ook nog een master Business Informatics volgt. Maar nu is Nick nog even helemaal in de roes van Zweden. ‘De sfeer van het hele toernooi was geweldig. Het was een heel klein baantje met een kleine tribunen maar er was zoveel sfeer en publiek. Ik kijk terug op een geweldig toernooi.’

Tekst: Esther Vliege
Foto's: Coen Schilderman (EK U23, Gävle 2019)