EK U20 terugblik: Femke Bol over haar weg naar goud

Femke Bol (19) veroverde het goud tijdens de EK onder de 20 jaar in Zweden. ‘Ik ben heel blij, het is me gelukt, ik heb goud!’

Ze liep pas enkele 400 meter horden races, voordat ze voor deze discipline naar de EK u20 in Zweden kwam. Eenmaal daar kon ze haar speciale gave, door de verzuring heenlopen tijdens het inhalen, niet inzetten. Ze liep namelijk al op kop. En die positie hield ze vast. Femke Bol (19) veroverde het goud tijdens de EK onder de 20 jaar in Zweden. ‘Ik ben heel blij, het is me gelukt, ik heb goud!’

‘De overwinning daalt vandaag langzaam in,’ lacht Femke een dag na haar finale race. Samen met haar ouders geniet ze nog een paar dagen in Zweden van wat rust. ‘Want daarna ga ik door tot en met de WK.’ Nu blikt ze eerst nog een keer terug op haar toernooi.

‘Druk omgezet naar genieten’

Verwachtingen vooraf

‘Ik heb nog maar een paar 400 meter horden races gelopen. Toch ging ik als favoriet naar dit EK.’ Tijdens de WK-meting in Genève vorige maand, liep Femke een sensationele race en haalde hiermee de WK-limiet. ‘Ik had daarna een tijdje last van druk. Ik had het gevoel dat ik moest winnen. Ik sprak erover met m’n coach Bram (Peters, red.). Daarna heb ik het kunnen loslaten en omgezet naar iets positiefs. Voor de EK nam ik me voor: ik ga erheen om te genieten. Want het is eigenlijk juist leuk, deze positie. Wie wil er nou niet naar een EK met de beste papieren? En het is ook bijzonder wanneer de andere atleten tegen jou opkijken. Daarnaast wist ik wel: als ik mijn race goed loop, is deze goed voor goud. Maar ik was er niet te veel mee bezig.’

‘Jij pakt dat goud morgen wel even ‘

Verwachtingen halverwege

‘Nadat ik de halve finale vrij makkelijk liep, nam de spanning en druk weer even toe. Veel mensen zeiden: jij pakt dat goud morgen gewoon even. Maar ik heb geen invloed op bijvoorbeeld het weer en ook niet op mijn concurrenten. Iemand kan zo maar de race van zijn leven lopen. De series en de halve finale gaven me wel genoeg vertrouwen in mijn eigen kunnen. Ik heb toen niet meer op mijn telefoon gekeken en me op mezelf gericht.’

De voorbereiding

Femke richtte zich de afgelopen jaren vooral op de 400 meter zonder hindernissen. Dit is haar eerste seizoen dat ze meedoet aan races over dezelfde afstand maar dan met horden. ‘Het hordelopen ging de laatste tijd heel goed. Twee weken geleden heb ik nog een 400 meter vlak gelopen en toen voelde ik dat ik klaar was voor Zweden. Mijn lijf was nog wel een beetje moe van de trainingen, maar de trainingen gingen wel goed. Ik voelde dat ik in vorm kwam.’

3 dagen, 3 races

Femke liep drie races in drie dagen. Hoe blijven je benen fit? En hoe ga je om met de spanning? ‘Na m’n race ga ik altijd zo snel mogelijk in een ijsbad en ik loop vrij lang uit. Na mijn serie moest ik, voor het eerst, naar de dopingcontrole. Daardoor ging het wel even anders die avond met iets meer stress. Daarna keek ik, samen met een groepje, naar de wedstrijden van onze teamgenoten op tv in ons hotel. Ik ben dan niet bezig met de volgende dag, ik geniet van de prestaties van de anderen. Zet ook mijn telefoon op stil en ga vroeg slapen. Al had ik na de halve finale wel een beetje moeite met in slaap komen. Maar ik wist ook: morgen is de laatste dag dus het is okay.’

‘Elke stap heb ik uitgedacht’

Van spuien naar taakgericht

‘Vlak voor m’n race loop ik altijd een rondje met m’n trainer. Dan spreek ik alles uit wat me dwars zit bijvoorbeeld over de concurrenten, de wind en hoe fit ik ben. Daarna praat ik er niet meer over, dat is de afspraak. Dan spreek ik alleen nog maar taakgericht: wat ga ik bij horde één doen, en bij nummer twee. Voor de finale deden we het precies zo. Bijna elke stap heb ik uitgedacht, ik wist precies wat ik ging doen. Ik nam steeds weer m’n race door, ik voelde dat ik er klaar voor was, en had dan ook niet echt meer last van zenuwen.’

‘Ik kon naar niemand toelopen, ik liep zélf voorop’

Terug naar die finale race

‘Eenmaal klaar voor de starblokken, moesten we best lang wachten. Het volkslied voor Jorinde speelde precies op dat moment. Dat was wel heftig, ik wist dat ik daar over een paar uur ook kon staan. Ik probeerde er niet te veel aandacht aan te geven, al vond ik het natuurlijk wel gaaf voor haar.

Doordat ik voor de race zo taakgericht bezig ben, komt het tijdens de race vanzelf in m’n hoofd: waar ik accenten moet leggen, het aantal passen, waar ik harder naar de grond moet en wanneer ik mijn passen moet versnellen of vergroten. Het zit allemaal in m’n hoofd. Toch ging mijn race, naast de goede uitkomst, ook een beetje rommelig. Het eerste stuk ging ik voor mijn doen best hard, hierdoor kwam ik met mijn passen voor de laatste horden een beetje in het gedrang. En horde drie of vier raakte ik, maar toch kwam ik wel mooi in m’n ritme. Normaal gesproken loop ik tot 250 meter mijn eigen race en daarna strijd ik tegen het veld. Maar nu lag ik al op kop. Ik probeerde na de laatste horde toch zo hard mogelijk door te trekken. Maar ik kon niet naar iemand toelopen, zoals ik gewend ben. Het blokken van de verzuring dat me normaal dan zo goed lukt, ging nu niet. Ik moest zélf voorop en had het echt zwaar. Dat ik voor goud liep, gaf wel extra adrenaline.’

De overwinning

‘Twee jaar geleden stond ik ook op de EK voor de 400 meter vlak. Ik streed toen mee tot en met de halve finale. Ik weet nog dat ik na afloop tegen Bram zei: over twee jaar wil ik hier terugkomen en het podium op. Ik wist dus al een hele tijd dat ik hier een goede prestatie wilde neerzetten. Het is m’n allereerste internationale medaille. Dit seizoen gaat zo goed, het is super leuk om hier dan ook nog het goud te pakken. De huldiging was super, er waren veel mensen van mijn team. Ze stonden daar allemaal het Wilhelmus mee te zingen, wel nogal uit de maat, lacht Femke. ‘En dan het moment dat de vlag voor jou omhoog gaat, dat is echt heel gaaf.’

Op naar de NK en WK

‘Ik ga donderdag terug naar Nederland. En dan is direct de ASICS NK senioren al weer, ik strijd daar mee op de 200 meter. Mijn trainingsschema weet ik nog niet, Bram heeft deze bewust niet gedeeld zodat ik kon focussen en nu kan rusten. En dan na de NK door naar de WK in Doha. Super leuk om daar met heel sterke concurrenten te lopen. Maar nu geniet ik nog na van de EK, niet alleen van het goud, het team was ook super leuk.’

Tekst: Esther Vliege
Foto's: Coen Schilderman (Boras, 2019)