EK terugblik: Lisanne de Witte over haar weg naar brons

Geplaatst op Donderdag, 16 augustus 2018

‘Het gekste van alles vind ik dat ik zo hard gelopen heb’

Ze reisde af naar Berlijn met het nieuwe Nederlands record dat ze recent op de 400 meter liep op zak: 50.96. Maar vervolgens kwam ze met een tijd van 51.24 op de zogenaamde hot seat, in afwachting van een finaleplaats. En dan pakt ze, te midden van een extreem snel en sterk atletenveld, toch het brons met een tijd van 50,77. De emoties van Lisanne de Witte gingen als een rollercoaster tekeer de laatste dagen. Terug in Nederland lijkt ze het nog steeds niet helemaal te beseffen: ‘Heb ík dit echt gedaan?’

Bizar en vet

‘Het duurde wel even voordat ik het me realiseerde: brons in Berlijn. Nu terug in Nederland is het een beetje bezonken. Maar ik vind het nog altijd bizar, en vet tegelijk hoor. Ik denk nog regelmatig: heb ík dit gedaan? Een paar jaar geleden had ik niet gedacht dat ik ooit zo’n tijd zou lopen. Ik deed toen wel mee aan toernooien, maar die gingen nooit echt heel goed. En dat ik nu de 400 in de ‘50 loop, pff.. dat waren altijd van die Amerikaanse tijden in mijn ogen. Die vond ik altijd zó snel. En nu loop ik dat dus ook.’

Cinnamon bun

‘Maandag ben ik teruggekomen. Ik heb weinig bijzonders gedaan hoor. Op Schiphol heb ik wel even lekker een cinnamon bun gegeten,’ lacht ze. ‘Na twee dagen rust ben ik weer gaan trainen. Ik moet nog even door, er staan nog drie of vier wedstrijden op de planning. In september ga ik vakantie vieren. Waar weet ik nog niet, ik ga in elk geval weg met m’n vriend. Ik heb voor het EK bewust even niets vast gelegd.’

‘Lijkbleek en trillende wangen van de zenuwen’

Terug naar die finale race..

‘Ik was echt bloedzenuwachtig, dat weet ik nog heel goed. Tijdens de warming up was ik lijkbleek volgens m’n coach en Laura. Zelf merkte ik dat ik raar ging ademhalen, maar ik dacht: het zal er wel bij horen. Ik gaf Sven (Ootjers, de coach van Lisanne, red.) nog een knuffel, hij zei achteraf dat mijn wang helemaal trilde. In de call room werd het iets minder, ik ben toen bewust even rustiger gaan ademhalen. Eenmaal in m’n blok waren de ergste zenuwen weg. Maar goed ook want anders had ik niet zo kunnen lopen. Ik dacht alleen nog maar: ik moet zo hard mogelijk weggaan, dat is de enige manier om nog een medaille te halen. Verder heb ik tussendoor weinig nagedacht, dat zijn vaak mijn beste wedstrijden.’

‘Normaal was mijn tijd goed voor goud’

Vreselijk hard

‘Het was jammer dat m’n zus Laura er al uit lag voordat ik moest beginnen. Het was natuurlijk leuk geweest om samen de halve finale te lopen. Maar het zegt ook alles over hoe hoog het niveau was. Alle meiden liepen zo vreselijk hard. Met de tijd die Laura liep, was ze normaal wel naar de halve finales gegaan. En mijn tijd in de hele finale, die was elk ander jaar goed geweest voor goud. Ook wel balen hoor, dat ik nu juist zo goed loop, terwijl iedereen zo goed loopt. Maar aan de andere kant: anders had ik sowieso geen medaillekans gehad dit toernooi.’

‘Die hot seat is verschrikkelijk voor een atleet’

Zenuwslopend

‘Die hot seat tijdens de halve finale was verschrikkelijk. Die onzekerheid, het was zo spannend of ik doorging. Ik dacht: als ik met deze tijd niet naar de finale ga, dan heb ik echt enorme pech. Maar het had zo kunnen lopen hoor, het niveau was hoog. En omdat ik in de eerste serie zat, moest ik nog twee series wachten ook. Zenuwslopend, en dan direct daarna de enorme opluchting. Mijn emoties gingen echt alle kanten op. Voor tv is het misschien leuk, om daar voor de show een atleet zo te zien zitten, maar voor ons is het echt niet leuk.’

‘Ik lag de hele nacht wakker na de finale’

Leeglopen

‘De avond dat ik de bronzen medaille won, zijn we na afloop met de hele fanclub zoals ik ze noem, familie, vrienden maar ook teamgenoten, uiteten gegaan. Terug in het hotel heb ik tot 4.30 wakker gelegen. Ik probeerde te slapen maar het lukte niet, en ik dacht ook wel: waarom zou ik eigenlijk gaan slapen? Ik ben toch klaar. De dag erna had ik er wel spijt van hoor,’ lacht Lisanne. Het toernooi was een rollercoaster van emoties. Ik had dan ook verwacht dat ik compleet leeg zou lopen na de finale-race. Maar gek genoeg was ik koel, ik denk een beetje beduusd. De tranen kwamen daarna alsnog, tijdens de medaille uitreiking, dat was een mooi moment.’

Check hier de aftermovie van de medaille uitreiking van Lisanne: