EK Landenteams: De doorstart van kogelstootster Melissa Boekelman

Tijdens de Europese Kampioenschappen Atletiek voor landenteams dit weekend, komt kogelstootster Melissa Boekelman voor de tiende keer voor Nederland uit. Recent stootte ze tijdens het NK nog naar goud. Toch was deelname aan dit EK voor de atleet met gevestigde naam, niet zo vanzelfsprekend. ‘Het is een aangename verrassing dat ik mee mag naar het EK. Na een zware blessuretijd, is het een droomscenario: zo mijn seizoen starten.’ Naast haar prestatie, is ze ook als persoon van belang voor het team. ‘Ik ben een beetje de mama van de groep,’ lacht Melissa.

Aanstaand weekend, 9 tot en met 11 augustus, strijdt het Nederlandse team in Noorwegen tegen 10 andere landen: Belarus, België, Hongarije, Ierland, Litouwen, Noorwegen, Portugal, Roemenië, Slowakije en Turkije. De uitslagen van 18 individuele disciplines en twee estafettes samen resulteren tot een puntentotaal. Het winnende land promoveert naar de Super League.

‘Vastberaden, beter dan ooit’

Terugblik: van blessure naar ‘t NK

‘Vorig jaar eind september scheurde ik mijn achillespees. Ik wist meteen: dit wordt een zware revalidatie. Het was de vraag of ik op mijn niveau kon terugkomen. Maar ik ben vanaf het begin vastberaden geweest om dat wel te doen, en zelfs beter te worden dan ooit. Die gedachte heeft al die tijd in m’n hoofd gezeten. Maar het revalideren duurde lang en ging gepaard met pijn en pijntjes. Mentaal kreeg ik veel te verduren, en ondertussen zette ik hele kleine stapjes. Dat is bijzonder zwaar. Dus nu het NK (eind juli 2019, red.) winnen is een enorme beloning.’ Met de 17.70 meter die ze daar in Den Haag stootte, is zelfs de WK-eis al in zicht. ‘Dat had ik niet durven dromen. Nu denk ik dat de limiet halen nog wel mogelijk is. Maar komend weekend gaat het flink regenen, dus dat is een lastige factor voor de wedstrijd. Maar ik ga natuurlijk mijn best doen om richting de limiet te stoten.’

Spannend 10^e EK

‘Ik was heel blij met mijn prestatie op het NK. Maar ik dacht ook: een Europacup (de voormalige naam van EK Landenteams, red.) zal er niet inzitten voor mij dit jaar. Ik stond na afloop met mijn vriend en vader te praten langs de kant toen Charles van Commenée (hoofdcoach Atletiekunie, red.) zei: nou pak je spullen maar voor over twee weken. Dat was een enorm aangename verrassing.’ Melissa heeft duidelijke verwachtingen van haar tiende EK. ‘Bij de technische onderdelen zoals werpen en springen, krijg je drie pogingen. De beste vier atleten krijgen een vierde poging. Die top-4 wil ik halen en dan daarna in de top-3 eindigen, zodat ik zoveel mogelijk punten voor het team behaal.’ Tijdens de EK-landenteam krijg je hoe hoger je eindigt, meer punten. Het gaat dus om de positie, afstand en tijd zijn daarbij niet van belang. ‘Ik heb gekeken naar de final entrees van alle landen. We hebben een prima team dus we maken een goede kans. Er is wel iets veranderd in de aantallen per divisie waardoor alleen de nummer één promoveert naar de First League. Dat wordt dus spannend.’

‘Ik krijg energie van mensen’

De officieuze teamcaptain

Melissa is een sterk verbindende factor in het team. Een soort teamcaptain. ‘Ik wil graag weten hoe het met mensen gaat, ik ben geïnteresseerd in ze. Iedereen heeft bijvoorbeeld z’n eigen verhaal hoe hij of zij naar de top is gekomen. Ik wil die verhalen graag horen. Ik praat ook graag en geef mijn collega atleten graag advies, zeker aan nieuwe atleten. Er zijn ook altijd atleten bij die er niet zo goed voor staan. Ze maken zich dan druk en voelen zich bezwaard naar het team. Mijn advies is dan: kijk wie er dichtbij je staat dit seizoen, en probeer daar dan voor te blijven.

In de sport moet je soms ook egoïstisch zijn, maar ik doe dat alleen op momenten dat het moet. Van gesprekken met mensen, krijg ik energie.

Dus vlak voor de wedstrijd sluit ik mezelf af. Tijdens dit EK is mijn wedstrijd pas zondag, de dagen ervoor heb je genoeg momenten om even te praten. Van zenuwen heb ik niet super veel last, alleen de dag zelf als ik de call room in ga misschien een beetje. Er zijn ook atleten die weken van tevoren al zenuwachtig zijn. Ik gelukkig niet, ik heb er heel veel zin in. Ik hoop dat Charles (huidige bondscoach, red.) prognoses maakt. Dat deed Wigert Thunnisen jaren voor de EK teams toen hij als bondscoach sprint mee ging. Vooraf en na elke dag even samenkomen, dat vergroot de teamspirit enorm en werkt motiverend.’

De mama van het team

‘Ik word wel de mama van het team genoemd, lacht ze. ‘Ik ben dertig en loop al heel lang mee. Ik was als junior al heel goed en kan nu nog steeds op het hoogste niveau meekomen. Ik heb veel generaties zien komen en gaan. Ik ken de meeste van het team dus vrij goed, van trainingsstages en toernooien bijvoorbeeld.’ Zelf traint de enorm sociale Melissa alleen. ‘Ik ben mijn eigen groep hier in Sittard’, lacht ze. Haar vriend (Tom Corstjens) is sinds 2017 ook haar trainer. ‘We leerden elkaar kennen bij het kogelstoten. Hij behoorde tot de (sub)top van Nederland. Nu is hij mijn alles in één: mijn vriend, fysiotherapeut en trainer. Dat is aan de ene kant heel fijn, maar het gaat bij ons wel bijna altijd over de sport. En ik mis het groepsgevoel ook wel tijdens de trainingen. Maar voor mij werkte het helaas niet op Papendal. Daarom ben ik mijn eigen weg gaan volgen.’

Tekst: Esther Vliege
Fotografie: Erik van Leeuwen