Dag 7: Goud en verbluffend record Van Rhijn

Marlou van Rhijn had het \'nooit durven te dromen\'. Een nieuw wereldrecord in de T43 van 26,18 seconden, goud. Maar eenvoudig was het niet, ze moest er hard voor werken. De Française Marie-Amelie le Fur snelde ook naar een nieuw record (26,76) in de T44. Van Rhijn haalde die laatste meters nog even terug: \'Óf ik val óf die finish moet nu heel snel komen.\' Suzan Verduijn kwam in dezelfde finale tot een onverwachte vijfde plek en nieuw persoonlijk record (28,74). Het oranje feestje werd ruim een uur eerder geopend door wheeler Amy Siemons (zilver) en Desiree Vranken, de surprise van de avond, die brons greep op dezelfde 200 meter (T34).



Van Rhijn (20) was met veruit de snelste tijd in de finale gekomen. Met die 26,97 dook ze voor het eerst ónder de grens van 27 seconden. Opmerkelijk, want al na 150 meter - toen ze wist dat het wel goed zat - haalde ze haar blades al van het gaspedaal. In de finale was daarvan geen sprake. Le Fur, winnares van het goud op de 100 meter, liep eveneens een formidabele race en dwong Van Rhijn tot haar nieuwe toptijd.

\'Het ging écht niet gemakkelijk. Toen ik de bocht uit kwam heb ik gecheckt waar ik lag en wist dat er nog een tandje bij moest.\' Dat laatste stuk zag er misschien ontspannen uit, het was het in werkelijkheid niet. \'Ik maakte pal voor de finish nog een misstap. Nee! Nu niet vallen, dacht ik. En toen zag ik op dat bord mijn tijd staan.\'

Het verhaal van het goud van Marlou van Rhijn is het verhaal van de zwemster, die op Papendal trainde maar er geen zin meer in had. Die dingen ging doen \'die een topsporter kan laten\'. Die ruim twee jaar geleden werd gebeld door een atletiekcoach die haar zei dat ze \'de ideale handicap\' heeft. \'Die man is gek,\' dacht ze. Maar ze ging toch kijken op de atletiekbaan bij bondscoach Guido Bonsen.

Hij had haar nooit eerder gezien, gaf hij toe, maar wel wat verhalen over haar gehoord. \'Dat je bijvoorbeeld niet aan haar kon zien dat ze op twee protheses loopt. En op de eerste trainingen, toen ze nog op haar normale protheses liep, zag je al wel die natuurlijke reactiesnelheid. Je kunt veel dingen trainen, maar dat niet. Dit is de meest getalenteerde atlete die ik ooit heb getraind.\'

In april vorig jaar liep ze voor het eerst op twee blades en voelde iets, dat als sensationeel aanvoelde. Een half jaar later zat ze met Bonsen rond de tafel om de plannen voor 2012 te bespreken. \'Ik wil Londen,\' had ze gezegd. \'Okay,\' zei Bonsen. \'Maar dan ook niet zeuren over de arbeid die daarvoor moet worden geleverd.\'

\'Afzien?\' zei van Rhijn na haar gouden race, \'afzien? Atletiek is de mooiste sport die er is. Natuurlijk zaten er verschrikkelijke trainingen tussen. Maar alle leden van ons team werken keihard. Ik heb altijd geloofd dat ik op de 200 meter Londen zou kunnen halen. De limiet op de 100 meter, dat had ik niet verwacht. Maar ik heb er wel alles voor gedaan.\'



In mei dit jaar lukte het tijdens testwedstrijden in hetzelfde Olympisch Stadion waar ze nu glorieerde. De norm van NOC*NSF op de 200 meter volgde binnen enkele weken daarna. Daarna kroop ze steeds hoger op de wereldranglijst. Van Rhijn liep wereldrecords aan de lopende band, maar wel in haar klasse (T43) en wist dat ze in Londen in strijd moest aangaan met de toppers in de T44. Met Le Fur, met April Holmes, met Katrin Green en Stef Reid.

Toen ze zondag zilver won op de 100 meter, groeide het vertrouwen op goud in de 200. \'Maar Le Fur is nog altijd een geduchte concurrent,\' zei Bonsen. \'Dat zij nu ook onder de 27 seconden loopt, is alleen maar goed. Je hoopt op zo\'n strijd. Volgend jaar, de WK in Lyon - een thuiswedstrijd voor Le Fur dus. Dat wordt mooi.\'

De eerste die Marlou van Rhijn mocht omhelzen was Suzan Verduijn. De 28-jarige Amsterdamse plaatse zich onverwacht voor de finale, waarin ze opnieuw een persoonlijke toptijd liep (28,74). In de series waren haar laatste meters heel zwaar geweest. Nu zag het er meer ontspannen uit. \'Vergeet het maar, het was nóg zwaarder.\' Maar de knokker die ze is, wilde tijdens haar laatste optreden in die Olympische arena het beste van zichzelf geven.



Eerder op de avond was Desiree Vranken een nóg grotere surprise, met haar brons. Dat de Britse Hannah Cockroft ver voor de rest uit zou rijden (31,90) en het stadion op z\'n kop zou zetten, was allemaal te voorspellen. Daarachter zouden Amy Siemons en Rosemary Little de strijd om het zilver aangaan. En de pas 15-jarige Vranken? \'Misschien is een medaille mogelijk, ik heb goede hoop,\' zei de Roermondse na haar serie, donderdagmorgen.

Het leek wat al te optimistisch. \'We hadden afgesproken dat Desiree als een wilde zou gaan racen,\' zei coach Arno Mul. \'Dat heeft ze perfect uitgevoerd. Alles dat ze vanmorgen goed deed, deed ze nu nog beter. Ze heeft voor Londen nooit onder de 36 seconden gereden en nu doet ze het hier voor de tweede keer,\' verwees hij naar haar nieuwe record van 34,85 seconden. \'Ik ben daar echt heel blij mee. Vijftien jaar, petje af.\'

Desiree Vranken en Amy Siemons hadden beiden de Australische Rosemary Little van zich afgeschud. Mul: \'Ja, dat roept wel wat emoties bij me op. Wie dacht er nu aan Amy, een jaar geleden. Die aaide die hoepels.\' Gekscherend had Mul haar al \'de bouwvakker\' genoemd.

Dit jaar schoot Siemons evengoed omhoog op de wereldranglijst. Omdat de keuze voor topsport zich uitbetaald, verklaarde ze zelf. Op papier was ze zo in Londen goed voor twee keer zilver, op 100 en 200 meter. \'Ja, op papier kon het. Maar papier is er om door te scheuren. Twee plakken, dat moet eerst maar even gebeuren.\'



Het gebeurde echt. In de aanloop naar Londen hield ze de hoop op een stunt - Cockroft verslaan - nog niet uit haar hoofd gezet. De finale bewees dat het geen echte optie was. \'Dan moet het goud maar in Rio 2016 komen. Je moet nog wat doelen over houden.\' Vorig jaar maakte ze de keuze om alles op haar sport te zetten. Dat is het waard geweest. Hier rijden voor 80.000 mensen is toch geweldig, ook al staat je sociaal leven op nul. De komende tijd ga ik het met heel veel mensen vieren.\'

Siemons hield een Helmondse traditie in stand. \'Harry van Hout en Pieter Gruijters kwamen al thuis in Helmond met medailles van de Paralympics. En nu heb ik het stokje overgenomen.\' Tot de traditie hoort ook dat er nu een grote foto van haar in een straatje in de binnenstad komt te hangen. Van Hout en Gruijters hangen er al. \'Hoe dat straatje heet? Weet ik niet. We zeggen gewoon \'t straatje.\'


Medailles in alle kleuren


De Atletiekfamilie


Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Helene Wiesenhaan