Dag 6: Suzan Verduijn verrast met finaleplaats
Bijna achteloos heeft Marlou van Rhijn woensdagmorgen haar serie op de 200 meter gewonnen. In een nieuw wereldrecord. Met 26,97 seconden is ze de eerste vrouw op twee blades die onder grens van 27 seconden duikt. In de tunnel van het Olympisch Stadion vertelt ze, hoe ze eigenlijk had ingehouden, al voor het uitkomen van de bocht. En toch zo\'n fraaie tijd. Ze is blij, gelukkig, natuurlijk. En dan wordt haar duidelijk dat in de tweede serie ook Suzan Verduijn zich heeft geplaatst voor de finale.
Van Rhijn schreeuwt het uit, rent weg. Naar Verduijn, die even verderop voor een camera staat. De omhelzing is intens. Het is blijdschap met een verhaal. \'Suus lag van de week op de grond,\' vertelt bondscoach Guido Bonsen. \'Suus staat model voor deze hele ploeg. Ze was de eerste die de keuze maakte om er helemaal voor te gaan, die fulltime ging trainen. Ze heeft zó hard gewerkt en dan gaat het zo mis.\'
Dat was zondag, toen Verduijn in de finale van het verspringen ver onder de maat presteerde en zelfs de laatste acht niet haalde. Dat hakte er stevig in bij de 28-jarige Amsterdamse. Jarenlang zo hard gewerkt en dan zo falen op het moment dat het telt, ze was er kapot van. Wie haar hielp bij het overeind komen? \'De hele ploeg,\' zegt Bonsen. \'Maar vooral Marlou. Ze droeg haar zilver van de 100 meter op aan Suus, ze gaf dat bosje bloemen aan haar. En Marlou vertelde dat, toen ze nog maar net was begonnen, ze wilde zijn als Suus. Ze zag haar trappen oprennen met haar prothese, toen Marlou dat nog niet kon. Ze was haar voorbeeld, ze wilde zijn als Suus. Dat heeft haar goed gedaan.\'
Op de 200 meter, een onderdeel waar ze een \'haat-liefde verhouding\' (Bonsen) mee heeft, worstelde ze zich naar de finale. Want dat was het, een worsteling, zeker de laatste meters. \'Ik had het zwaar, maar liep wel in op Stef Reed en die Japanse (Saki Takakuwa). Dus moesten zij het nog zwaarder hebben.\' In die meters leek ook al die harde trainingsarbeid op Papendal eruit te komen.
Dit seizoen liep ze slechts één keer een 200 meter. In Stadskanaal pakte ze op de EK zilver met een tijd van 29,91 seconden. Geholpen door te veel wind, waardoor ze niet eens op de wereldranglijst van 2012 staat. \'Omdat we dit jaar ook alles op het verspringen hebben gegooid. Op het kortere sprintwerk dus.\'
In Londen liep Verduijn liep een persoonlijk record van 28,92 seconden en plaatste zich als derde in haar reeks en dus rechtstreeks voor de finale. \'Dat had ik niet verwacht natuurlijk. Toen ik de baan op kwam bedacht ik me dat het waarschijnlijk de laatste keer zou zijn. Ik ga genieten, beetje om me heen kijken. Blijkbaar vond ik de juiste ontspanning.\'
Het maakt de deceptie van het verspringen niet helemaal goed, maakte ze ook duidelijk. \'Ik baal er nog steeds van. Maar ik ga nu wel met een beter gevoel weg.\'
De finale wacht natuurlijk nog. Maar Verduijn weet ook wel, dat ze tussen April Holmes (28,49), Marie-Amelie le Fur (27,49) en Katrin Green (27,89) geen potten kan breken. En dan is er ook nog ene Marlou van Rhijn, die haar tweede wereldrecord in Londen liep. Met haar 26,97 uit de series lijkt het verschil met de rest te groot om te twijfelen over de uitkomst van de finale.
Guido Bonsen had haar nog zo op het hart gedrukt in de series niet voor een record te gaan. Van Rhijn: \'Ik hield behoorlijk in,\' bevestigt ze wat iedereen zag. \'Al in de bocht, toen ik goed bij Katrin Green lag, ben ik verder niet voluit gegaan. Ik wist dat zij de enige echte concurrente was. Ik wilde wel graag eerste worden, vanwege de baanindeling voor de finale. Maar meer niet. Alleen, deze baan is zo snel, dan zit een snelle tijd er ook altijd in.\'
\'De laatste meters,\' vertelt ze, \'heb ik echt genoten van alles om me heen. Onwijs. Alleen begon het publiek zo hard te schreeuwen, dat ik toch nog even bang was dat iemand achter me nog heel hard kwam opzetten.\'
Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Helene Wiesenhaan
