Dag 5: Stefan Rusch tevreden met zesde plek

Zijn start was uitstekend, zijn bocht liep vloeiend. Als vijfde, misschien zelfs vierde kwam hij op het rechte stuk. Daar volgde een stevige misslag, die hem allicht een nieuw Nederlands record kostte. En een hogere klassering dan de zesde plek van nu. Maar Stefan Rusch maalde er geen moment om. \'Ik ben hier niet om excuses te zoeken.\'

\'We hebben de 100 meter nog, ik kan niet wachten. Hier zijn, tussen de concurrenten die zo hard gaan, het is een ervaring die met niks is te vergelijken. Dit blijft je voor altijd bij. Maar dat kan natuurlijk niet. Zesde, in een goeie tijd. Ik ben tevreden.\'

\'s Ochtends in de series had hij meer spanning gevoeld, dan tijdens de finale. \'Ik moest de series zien door te komen, ik wist dat het hard moest gaan. En er kan van alles misgaan.\' Hij slaagde, verbeterde zelfs zijn Nederlands record, dat hij terugbracht tot 30,57 seconden. \'Voor de finale was ik veel meer relaxt. Ik had immers al één doel gehaald. Die misslag, dat klopt. Maar het was toch een goede race. Ik heb het maximale eruit gehaald en daarvoor ben ik hier.\'

Anderhalf jaar geleden had hij op de WK in Christchruch brons gepakt op de 100 en 400 meter (op de 200 meter was hij gediskwalificeerd). \'Dan denk je even, nou... wat wordt dat in Londen? Maar ik wist wel dat het hier veel harder zou gaan, met meer concurrentie.\' En hard gingen ze. In de finale evenaarde de Tunesiër Walid Ktila zijn wereldrecord uit de series (27,98). Ook Hammadi (VAE) en de pas 15-jarige McCracken (Australië) doken onder de grens van 30 seconden.

Aan die tijden is Stefan Rusch nog niet toe. De krachttraining moet nog worden opgevoerd. \'Veel wheelers,\' zei bondscoach Arno Mul, bereiken pas op latere leeftijd hun piek. Behalve McCracken dan, een uitzondering.\'

Bij Rusch valt nog veel te verbeteren. Voor de mokerslagen, waarmee Ktila of Hamadi op hun hoepels tekeergaan, mist Rusch nog de kracht. \'Als het goed is,\' vertelt Mul, \'gaan we met de universiteit in Groningen in de slag om te kijken naar de meest ideale aanslag.\' Tijdens de EK in Stadskanaal in juni dit jaar, werden al wat experimenten uitgevoerd. Mul: \'Niet in de racestoelen, gewoon in de dagelijkse stoelen. In de hoepels hebben ze een meetinstrument aangebracht. Als eerste hebben we Kenny van Weeghel in die stoel gezet, ze schrokken zich rot van zijn kracht. Maar de aanslag is niet zo efficiënt. Bij Desiree Vranken is het andersom.\'

Rusch zal zeker meedoen aan die tests. Mul: \'Hij staat altijd vooraan als er iets nieuws is. We hebben geëxperimenteerd met heel starre handschoenen. Die wilde hij meteen hebben, hij is altijd op zoek. Maar als het niks is, gooit hij het ook zo in de hoek.\'

Hoe minder de vervorming van de handschoenen, hoe groter de kracht op de hoepels. Dat was de gedachte achter het experimentje. Het bleek ook nadelen te hebben. Mul: \'Ze bleken te star, je kon niks corrigeren.\' En dus gooide Rusch ze in de hoek.

Bij de zoektocht naar vernieuwing, kwamen Arno Mul en Coen Vuijk (specialist in \'alles dat rolt\') uit bij banden van Dugast. Mul: \'Die zijn in het baanwielrennen gebruikelijk, maar ik heb ze in het wheelen nooit gezien. Ze zijn van zijde, kennen geen loopvlak en hebben daardoor een minimale weerstand.\' Mentaal doet het misschien ook wel wat, denkt Mul. \'Het geluid is zo mooi. Kenny hielp Stefan bij de warming-up door op topsnelheid voor hem te rijden. Dan hoor je alleen maar zzoefff..\'

Toen Stefan Rusch in 2006 in Assen ging kijken bij de WK, zag hij Van Weeghel en raakte geïnspireerd. Destijds was Rusch 13 jaar, hij zat pas een jaartje in de racestoel. \'Dat leek nog nergens op. Toen zag ik Kenny, die liet zien hoe mooi deze sport is. Dat wilde ik ook. Ik begon te dromen van Londen, maar misschien kwam Londen wel te vroeg voor me. En nu... Dit is toch het allermooiste? Dit pakt niemand me meer af. Tachtigduizend man op de tribune, racen tussen die snelle jongens.\'

Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Mathilde Dusol