Dag 3: Zilver voor Van Rhijn, Hertog pakt brons.

Met een beetje mazzel zou het Super Sunday kunnen worden voor de oranje ploeg, met zes finalisten en dus volop kans op eremetaal. En stiekem was er de hoop op misschien wel goud voor Marlou van Rhijn of Ronald Hertog. De oogst bleef weliswaar steken bij zilver (Van Rhijn) en brons (Hertog), maar van een teleurstelling was in het Dutch Paralympics Team geen sprake. In tegendeel.

Zeker rond Marlou van Rhijn was na haar wereldrecord in de halve finale van zaterdag de verwachting hoog opgeschroefd. Bondscoach Guido Bonsen wist wel beter. \'Marie-Amelie le Fur bleef voor mij de favoriete. Geen schande om van haar te verliezen. Marlou heeft zilver gewonnen, geen goud verloren.\'
. Die lof komt de Française toe, omdat ze \'s ochtends bij het verspringen al zes pogingen vol aan de bak moest voor brons. In de finale op de 100 meter, \'s avonds laat, hield Le Fur (13,26) op de meet een kleine marge over op de aanstormende Van Rhijn (13,32), die op de meet nog net April Holmes (13,33) klopte.

De 20-jarige Purmerendse liep na een meter of dertig à veertig op een vijfde, misschien wel zesde plaats. Toch verkrampte ze niet. \'Daar ben ik wel heel erg mee bezig geweest. Ik wilde zo goed en mooi mogelijk blijven lopen. Koel blijven.\' Toen dat lukte begon haar opmars, die dus nipt voor de Amerikaanse Holmes, Paralympisch kampioene van 2008, eindigde. Van Rhijn straalde. \'Zilver! Ik was een paar maanden geleden al zo blij dat ik me kwalificeerde voor die afstand. Daar schrok ik gewoon van, dat was tot dan niet eens aan de orde. De 200 meter, daarvoor ben ik naar Londen gekomen.\' En die volgt op woensdag (finale donderdag).

Ruim twee jaar geleden benaderde Bonsen de voormalige zwemster. Hij zei haar dat ze de \'ideale handicap\' heeft en vroeg haar of ze Oscar Pistorius kende. Van Rhijn twijfelde, zeker in het begin. Maar ze ging toch op zijn uitnodiging in, kwam naar de atletiekbaan en kreeg de smaak te pakken. In april vorig jaar stond ze voor het eerst op twee blades en vanaf dat moment was ze verkocht.

Bonsen: \'In oktober vorig jaar zijn we rond de tafel gaan zitten. Marlou zei naar Londen te willen. Dat kon, maar dan moest ze ook niet zeuren. Want dat betekende keihard trainen. Die meid moet zo vaak met spierpijn zijn opgestaan, zó doodmoe zijn geweest. Echt, ze heeft keihard getraind. Bedenk ook dat haar stompen die belasting niet gewend waren. Maar al die pijn moest. Als een atleet zegt dat \'ie iets wil, is dat de consequentie.\'

Van Rhijn liep de 100 meter in 15,33 seconden in 2011. In één jaar snoepte ze dus dik twee seconden van haar persoonlijke toptijd af (nu 13,27). Bonsen: \'Maar we besloten in de winter al dat we voor de 200 meter zouden gaan. Die 100 zou extra zijn.\' Het zilver dus ook. Opmerkelijk was het dat blade runner Pistorius én blade babe Van Rhijn zaterdag kort na elkaar hun eigen wereldrecord verbeterden. En dat een dag later de twee zo kort na elkaar allebei tweede werden. Want de Braziliaan Oliviera, ook op twee blades, verraste het fenomeen uit Zuid-Afrika.

Ronald Hertog nam zondagavond stralend zijn bronzen plak in ontvangst. In alles had hij de afgelopen tijd gestreefd naar goud bij het speerwerpen (F44). \'Maar hoe kan ik nu teleurgesteld zijn met brons? Het niveau is hoog hier, het wordt alleen maar hoger. Natuurlijk had ik hier liever een persoonlijk record geworpen. Op de Spelen moet je jezelf overtreffen. Dat zat er niet in, dan maar in Rio over vier jaar.\'

Vooraf was het de grote vraag of en hoe de twee Chinezen Gao Mingjie en Gao Changlong in Londen zouden staan. De twee heersen al jaren in de klasse van Hertog, maar waren nergens te bekennen op de ranglijsten van 2012. Ze waren er toch. Changlong viel tegen, maar Mingjie was net als in Beijing ook in Londen weer de beste, met 58.53 meter. Hij bleef de verrassende Fransman Tony Falelavaki (58.21) maar net ver voor.

Hertog\'s beste worp was 55.83 meter in de tweede poging. Rond die afstand had hij stabiel willen gooien. \'En dan een dikke uitschieter er tussen.\' Zo hoopte hij in feite hoopte hij op een wedstrijd, zoals Falelavaki wierp. Hertog: \'Maar ik miste technisch de scherpte. Ik ben twee weken geleden een beetje geblesseerd geraakt aan de schouder, moest rust nemen. Ik kon dus geen worpen maken en dan mis je toch iets.\' Het had hem niet gehinderd als vlaggendrager bij de opening. \'Maar die is zo licht als een veertje...\'

Ronald Hertog won brons in Londen, maar verloor daar ook zijn Europees record aan Falelavaki, die zichzelf met bijna vier meter verbeterde. Of hij Hertog met de Fransman rekening had gehouden? \'Ja, dat hij onder me zou eindigen.\' Het pakte anders uit. In Londen, had hij vooraf gezegd, zou \'de beste Ronald Hertog ooit\' staan. \'Mentaal en fysiek stond die er ook. Alleen technisch niet. Het moet allemaal samenkomen in één worp. Zo\'n worp waarvan je er in je hele carrière misschien maar drie of vijf hebt. Dat lukte vandaag niet. Maar daarom ben ik niet minder blij met brons.\'

Kenny van Weeghel leek mentaal stuk na zijn race. Achtste en laatste werd hij op de 100 meter (T54). Dat deed hem zichtbaar pijn. \'Het leek vooraf alsof het erin zat. Maar ik maakte bij de start een paar misslagen. Na tien meter was het afgelopen, de laatste negentig waren heel frustrerend. Waar ben ik mee bezig, dacht ik.\'

Het probleem, zei Van Weeghel, was dat zijn achterwiel rechts een keer of vier, vijf omhoog kwam. Waarom dat gebeurde, kon hij niet zeggen. \'Daarvoor moet ik met de coach eerst de beelden analyseren. Ik heb nu geen idee.\' Woensdag moet hij er weer staan, dan in de halve finales van de 400 meter. \'Het gekke is, dat ik sneller ben dan ooit. In Barcelona hebben we nog tests gedaan. Met handgeklokte tijden weliswaar, dus met een foutmarge, maar ik zat dik onder de 14 seconden.\' Tijden die ook nodig zijn om mee te doen om de medailles. De Fin Tahti won in 13,78 seconden en prolongeerde zo zijn titel van Beijing.

Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Mathilde Dusol