Dag 3: Iris Pruysen beduusd van vierde plek

Na afloop van de finale verspringen liet het Dutch Parathlectics Team twee gezichten zien. Die van Marije Smits en Suzan Verduijn, van de teleurstelling en de betraande ogen. En die van de blije Iris Pruysen, die er beduusd van was. Vierde was ze geworden, na een dik persoonlijk record (4.87 meter). \'Na drie pogingen stond ik derde. Tuurlijk hoop je dan even op een plak. Maar dit veld was zo sterk.\'

Het gat met de top drie was te groot om te treuren om een gemiste medaille. De Australische Kelly Cartwright won met een nieuw wereldrecord (4.38 meter) in de klasse F42 (amputatie boven de knie). Goed voor 1030 punten. De Britse Stef Reid bracht het Paralympisch record in de F44 (amputatie onder de knie) op 5.28 meter (1023 punten). Brons was er voor wereldrecordhoudster Marie-Amelie le Fur (5.43 meter) , die tot 5.14 meter (1010) kwam. Pruysen (F44) noteerde 976 punten.

De avond ervoor had Pruysen zichzelf al overtroffen op de 100 meter door voor het eerst onder de 15 seconden te duiken. Met haar vorm zat het dus goed. Dat toonde ze zondagmorgen meteen in de eerste sprong opnieuw. \'Het gekke was dat ik de sprong daarna wel nerveus was, de eerste helemaal niet. Ik wist ook dat het moeilijk zou worden nog verder te springen. Maar vierde in zo\'n sterk veld. Zou je dit tevoren zeggen, tekende ik er meteen voor.\'

Opvallend, zaterdagavond na haar 100 meter bruiste ze van opwinding. Na de finale verspringen, waarin ze beter scoorde, was ze minder uitbundig. \'Ik ben beduusd, ja. Dat was ik eigenlijk al na die eerste sprong.\'

Het hele seizoen klungelde de 24-jarige uit Zwijndrecht met haar aanloop. Pas twee dagen voor het sluiten van de termijn, sprong ze voorbij de limiet van 4.60 meter. Haar keuze boven routinier Annette Roozen was niet geheel onomstreden. De keuze viel op de jongste van de twee, vooral omdat bondscoach Guido Bonsen en zijn staf meer progressie bij Pruysen zagen. Een keuze die in Londen goed uitpakte.

Hoe anders was het verhaal van Marije Smits en Suzan Verduijn. Smits (25) pakte op de WK in Christchurch nog zilver. Verduijn (28) werd in juni Europees kampioene met 4.80 meter. Ruim twee weken later verbeterde ze zich in Leverkusen tot 5.03 meter. In de weken daarna kon je haar op Papendal zien buffelen. De laatste arbeid van vier jaren waarin de twee naar deze dag toewerkten. Zoals Smits zei: \'Alles was aanwezig, ik was er klaar voor. Dit is de tweede plek na de hemel. Dat publiek, zo goed, zo mooi. En ja...\'

De stilte die volgde hield lang aan. Een zwijgen dat meer zei dan woorden. Op het moment dat het telde, bleven ze onder hun kunnen. Na drie sprongen lagen ze eruit, Verduijn (F44) werd tiende met 4.53 meter (912 punten), Smits (F42) elfde met 3.59 meter (881). \'Dit doet pijn, fysieke pijn. Het zal een tijdje duren voor ik mezelf weer in de spiegel durf aan te kijken. Ik weet wel, de wereld draait gewoon door en in Afrika heeft geen kind minder honger, maar...\'

Net als Smits, was ook Verduijn teleurgesteld in zichzelf. En voor de mensen op de tribune, die voor hen naar Londen waren gekomen. \'Misschien wilde ik wel te graag,\' zei Verduijn. \'Het is een onwijs gave ervaring om in dit stadion te mogen zijn, al heb ik niet laten zien wat ik kan.\' Van probleempjes in de aanloop (ontsteking in haar stomp) wilde ze niks weten. \'Geen excuses, ik heb niet goed gesprongen. Klaar.\'


Woensdag krijgen ze nog een nieuwe kans. Smits op de 100 meter, Verduijn op de 200. \'Eerst maar een paar Paracetamolletjes,\' zei Marije Smits. En Pruysen? Ze is klaar in Londen. De ervaringen gaan mee in haar bagage, voor een lange, lange reis naar Rio 2016. Vanaf oktober gaat ze fulltime op Papendal aan de slag. \'Dan ga ik er vol tegenaan. Tot die tijd doe ik niets. Dat wordt nog lastig, anderhalve maand niet rennen op die blade.\'

Tekst: Pim van Esschoten
Foto\'s: Mathilde Dusol