Dag 2: Van Weeghel ziet nog kansen

Misschien is dit wel goed, dacht Kenny van Weeghel na afloop van zijn serie waarin hij niet zijn beste race liet zien. \'Effe wakker worden, voor morgen.\' Dan, in de finale kan alles weer anders zijn, weet hij. \'Dit zijn de Spelen en een kenmerk is dat er altijd verrassende dingen gebeuren. Ook Pekka kan een mindere dag hebben.\'

Leo Pekka Tahti, Fins fenomeen. Tweevoudig Paralympisch kampioen en al tien jaar ongeslagen op zijn 100 meter. Gisteren ramde hij naar een nieuwe wereldrecord (13,63). \'Hij is een klasse apart,\' aldus Van Weeghel. Reëel is het dan ook niet om aan goud te denken, weet Van Weeghel. \'Hij is een klasse apart. Voor goud moet je mazzel hebben. Normaal gesproken strijdt de rest om zilver en brons. Dat zal lastig worden.\'

Wat de 31-jarige Eindhovenaar met z\'n eigen race in de serie aanmoest, wist hij ook niet helemaal. In het startgeweld in de T54 - de koningsklasse onder de wheelers - is hij doorgaans niet de allerbeste. \'Ik was bang voor de start, maar die ging juist goed. En waar ik normaal gesproken goed in ben - het versnellen na zo\'n 40 meter - lukte nu niet. Ik weet niet wat het was, ik verkrampte, vond m\'n ritme niet.\' Toch heeft hij het gevoel dat het morgen anders zal zijn. Dan blijft hij wel bij. \'En er eventueel overheen.\'

Van Weeghel beleeft in Londen zijn vierde Paralympische Spelen, in Athene 2004 scoorde hij goud (400 meter), zilver (200) en brons (100). Hoewel nu sneller is dan toen, weet hij dat opnieuw medailles pakken moeilijker is geworden. \'Nee, dat is niet frustrerend. Het is juist mooi om te zien dat elke Spelen het niveau omhoog gaat. Veertien seconden was in onze klasse ooit een magische grens, steeds meer atleten duiken eronder. Het zit allemaal heel dicht bij elkaar en je kunt geen steek laten vallen. Dat motiveert me alleen maar,\' aldus de man die in 2010 tot een persoonlijk record van 13,78 kwam.

\'Goed, het is voor mezelf misschien jammer dat het moeilijker is om een medaille te pakken. Maar áls je \'m haalt, heeft \'ie ook meer waarde. Meer dan dat zo\'n plak je in de schoot wordt geworpen. Sport is toch juist zo mooi, omdat je er voor moet véchten. Als ik morgen in de finale het beste uit mezelf haal en er zitten er drie, vier voor me - dan kan ik toch niet ontevreden zijn.\'

Wat niet wil zeggen dat hij geen kansen ziet voor zichzelf. Het gat tussen hem en de nummer twee in de series, de Chinees Yang Liu (13.91), bedraagt 0.3 seconden. \'Ik heb in de serie steken laten vallen. Het kan.\'

Bij zijn eerste Paralympische Spelen in Sydney 2000 was hij amper 20 jaar, een echte debutant die zijn ogen uitkeek. Athene en Beijing waren ook mooi. \'Al had je in Sydney en Athene veel schoolkinderen op de tribune. Dat geeft een ander geluid, ander gevoel. Beijing? Ik had het gevoel dat de mensen kwamen om naar een attractie te kijken. Hier meer voor de sport. En als er een Brit in de baan komt, gaan ze helemaal los.\'

Optreden voor een uitverkochte arena met 80.000 mensen. \'Een beetje een droom. Dat is wat je ambieert. Ik hou van wheelen en helaas zijn er niet al te veel mensen die weten wat het is. Maar hier kunnen we een mooie show opvoeren. Natuurlijk wil ik zelf goed presteren, maar dat we onze sport zou kunnen laten zien, is toch een heel mooie bijkomstigheid.\'
Tekst: Pim van Esschoten