BLOG Bianca Baak: 'Een moeilijke keuze in Zuid Afrika'
Nu een week terug van Zuid Afrika, waar bepaalde beslissingen zijn genomen, begint een frisse start.
Zuid Afrika was echt heerlijk. Het weer was voor mij ideaal, warm overdag en in de avonden lekker koel. De baan was vrij toegankelijk met twee krachtruimte tot onze beschikking. Onze accommodatie was fijn, op loopafstand van de baan, een privé kamer, maar wel in de gezelligheid van een hostel. De mensen die we hebben ontmoet waren vriendelijk, gastvrij en gek op stroopwafels. Het eten was lekker, goedkoop en zo ontzettend veel. En niet te vergeten de toeristische uitstapjes die we tussendoor hebben kunnen maken naar onder andere safariparken, babyleeuwen en Mandela’s House. 4,5 week zijn echt voorbij gevlogen en het liefst had ik er nog minimaal 4,5 week aan vast geplakt.
Ondanks deze geweldige omstandigheden sta ik helaas blessure technisch nog op hetzelfde punt als voor Zuid Afrika. Mijn hamstring zeurt en mijn enkel zit vast. Het wordt gelukkig niet erger, maar ik kan helaas nog niet zeggen dat ik significante verbetering voel. Nu verblijf ik onderhand al maanden, eigenlijk zelfs al een jaar, in deze fase en dat brengt je toch aan het twijfelen. In mijn vorige post zei ik dat ik heer en meester zou worden in het revalideren en met deze instelling ben ik ook aan de slag gegaan, des te zuurder is het wanneer daar niet de bijbehorende resultaten voortvloeien. Geen twijfels dus over mijn inzet, maar wel over de rest. Hebben we de juiste aanpak voor deze blessures, doe ik de juiste schema’s, heb ik de juiste coach, heb ik niet een groep nodig om full-time in te trainen in plaats van praktisch elke dag alleen, kan mijn lichaam het gewoon niet aan? Een hele hoop vragen en in Zuid Afrika genoeg afstand van het dagelijks leven om hier over na te denken. Dat mijn lichaam het gewoon niet aan kan zou een mogelijkheid kunnen zijn, maar ik geloof op dit punt niet dat ik er alles aan gedaan heb om dit te kunnen zeggen. Dus misschien hebben we dan toch niet de juiste aanpak, niet de juiste schema’s en heb ik niet de juiste coach. Van coach wisselen is niet makkelijk, je bouwt een band op met elkaar en het voelt dan ook een beetje alsof je het moet uitmaken. Maar wanneer een coach je niet meer kan bieden wat je als atleet nodig hebt, is het wel een cruciale beslissing. In mijn geval betekent het niet alleen dat een ander mijn schema’s zal maken en mijn aanspreekpunt zal worden, maar ook dat ik de voordelen van op Papendal trainen moet missen. Dus niet meer de hele winter verwend maar één keer per week buiten trainen. (Dat wordt bikkelen van de winter.) Toch een keuze die mij momenteel het beste lijkt. Vanaf heden train ik dus niet meer bij Marita Swart op Papendal, maar in Amsterdam bij Dave Elderenbosch en Frans Thuijs. Het exacte plan moet nog worden uitgewerkt, wanneer Frans terug komt van trainingsstage, maar ik heb er een zeer goed gevoel over. Een frisse start en back to basics. En hopelijk op tijd hersteld om nog dit seizoen op wedstrijden te laten zien wat ik waard ben.
Benieuwd of het me gaat lukken? Houdt mij dan in de gaten via www.biancabaak.nl
