Atletiek Inside: DPT op volle oorlogssterkte

Geplaatst op Donderdag, 19 januari 2012

Het is 2012. Het Jaar. De Paralympische Spelen wachten ons in september. Banen zijn opgezegd, studies stopgezet, er wordt keihard getraind. Zwaar? Welnee! Want voor het Dutch Parathlethics Team, DPT in de volksmond, begint 2012 met een drieweekse stage naar het paradijs.
Het paradijs heet in werkelijkheid Stellenbosch, maar moet haast wel het dichtst tegen de goddelijke tuin van Adam en Eva aan zitten van alle plaatsen op deze wereld. Niet alleen is het weer er hemels (as we speak 30+ graden), ook zijn hier de faciliteiten om topsport te bedrijven optimaal. Baan en krachtruimte op loop/rolafstand, het juiste eten, een guesthouse helemaal tot onze beschikking en voor die nano-seconde dat je even niet gemotiveerd bent lopen er hier meerdere wereld- en Olympisch kampioenen rond (onder andere Blanca Vlasic, Tia Hellebaut en Dai Greene) die de meest fantastische moves uit hun mouw schudden.

$\"\"$
Stefan Rusch \'on the roll\'

Voor een deel van onze selectie, oude rotten Suzan Verduijn , Kenny van Weeghel, Ronald Hertog en Marije Smits, is dit de tweede keer in Stellenbosch en voelt voet/wiel aan Zuid Afrikaanse grond zetten als thuiskomen. Maar voor een groot deel van de groep is dit helemaal nieuw. Stefan Rusch, Bart Pijs, Amy Siemons en Desiree Vranken zijn de wheelers die zich in de afgelopen twee jaar op hebben gerold naar de hoogste regionen van de wereldranglijst en daarom mee mogen naar dit Parad... Stellenbosch. Bij de lopers zijn Jelmar Bos, Marlou van Rhijn en Iris Pruysen er voor het eerst bij. Qua begeleiding zijn we voorzien van twee bondscoaches: Guido Bonsen en Arno Mul, Ronalds persoonlijk werpcoach Ferenc Paragi, fysio Petra Langereis en voor een deel van de stage schuiven teammanager Ursula Kröder en chef de mission Andre Cats aan. Voor uw begrip: \"Paragi wierp in 1980 de speer naar 96,72 meter en was daarmee wereldrecordhouder!\"

Op zo\'n grote opkomst had Zuid Afrika niet gerekend, zo bleek toen wij met onze immense hoeveelheid bagage voor een heel klein busje stonden op het vliegveld van Kaapstad. Met enig passen en meten, een extra aanhangwagentje en hulp van het leger kwamen we uiteindelijk aan in ons guesthouse Villa Grande. Meteen voelden we ons welkom en op onze plek.

In de daarop volgende dagen werd natuurlijk de omgeving verkend, maar er is al heel serieus getraind. Persoonlijke records lijken hier een ondergrens van presteren, gezien de snelheid waarmee ze sneuvelen. Dat we hier drie weken mogen zijn betekent dat we voor alle trainingen optimaal de tijd kunnen nemen, net als voor het rusten tussen de trainingen door en de fysio behandelingen.

Wat ik vooral bijzonder vind, is dat we een echt team zijn. Ondanks dat we in een kleine twee jaar van 4 naar 11 atleten zijn vermenigvuldigd, een individuele sport bedrijven en allemaal onze eigen doelstelling hebben, is er voor diegene die even een mindere dag heeft, altijd een bemoedigend woord. Net zo hard als we elkaar naar de finish schreeuwen op zware 250m trainingen zijn de oprechte knuffels als het even niet wil. En natuurlijk lachen we ons rot als Stefan weer eens uit zijn rolstoel flikkert, of een van de anderen een blunder begaat. Ik kan u aanraden met gehandicapten op trainingsstage te gaan: het staat garant voor een hoop hilarische momenten.

Met z\'n allen voorzien we het thuisfront van vele Twitter- en Facebookberichten. Vorig jaar nog vaak begeleid door de hashtag #DPTisontheroll. Wat mij betreft verandert die hashtag in #DPTopvolleoorlogssterkte. Want als we de vibe die we hier nu voelen tot en met Londen vast kunnen houden, dan mag er bij thuiskomst in Amsterdam wel weer een extra aanhangwagentje worden besteld. Voor de medailles dit keer.