Amy Siemons wil rammen op die kar

Ooit kwam Amy Siemons niet verder dan het \'aaien\' van de hoepels. Nu noemt bondscoach Arno Mul haar gekscherend \'de bouwvakker\'. Zelf zegt ze ook: \'Rammen op die kar. Al ziet het er soms niet uit, als het maar vooruit komt.\'
Rammend op die hoepels aan de wielen maakte Siemons een opmerkelijke opmars in 2012. De Helmondse haalde op de 100 en 200 meter vele seconden van haar pr\'s en staat nu op de wereldranglijst 2012 met stip op twee. De EK in Stadskanaal in juni was haar eerste grote toernooi en ze pakte goud en zilver - al moet gezegd dat de bezetting in de klasse T34 daar mager was. En nu wacht Londen en is ze kandidaat voor een mooie plak. Haar verklaring? \'Ik ben pas 2,5 jaar geleden geswitcht van recreant naar atleet. Als je die keuze maakt, betaalt zich dat uit.\'
Eind 2005 kwam ze met wheelen in aanraking. \'Op de sportschool zei iemand tegen me: bel Pieter Gruijters eens, Paralympisch kampioen in Athene. Komt ook uit Helmond. Ik heb hem een mailtje gestuurd. Een half uurtje later al belde hij... Kom langs, we drinken een bakkie koffie. We hebben z\'n fotoboeken van Athene bekeken. Ik had 9 jaar getennist, absoluut talentloos. Ik wilde wel eens wat anders en ben begonnen in zijn oude stoel.\'
Ze had de wheelers tijdens de Paralympische Spelen van Athene 2004 op televisie gezien. \'Met mijn oma. Dat vind ik leuk, zei ik. Die brede kerels, vroeg oma. Ik was zo\'n graatje, een scharminkeltje. Niks voor jou, zei oma. Ja, dacht ik, maar het is vast ook voor vrouwen. Anderhalf jaar later ben ik begonnen, met Pieter op de baan. Recreatief. Meer wilde ik ook niet, ik had geen ambitie. Topsport? Ik had geen idee. Het was leuk en dat was het. Ik was al blij als ik in mijn baan kon blijven.\'

Bij haar geboorte veroorzaakte een verlamming schade aan de hersenen. Spastische diplegie. Oorzaak van problemen met de coördinatie. Bij de stoornis horen ook moeite met leren en praten. Maar Amy Siemons klets als een waterval. En problemen met leren? Ze zit in het derde jaar van haar studie financial services management aan de Fontys Hogescholen in Eindhoven.
\'Vroeger vond ik studeren heel vervelend. Vreselijk, zonde van mijn tijd. Ik snapte wel dat het nodig was, maar wilde met zo min mogelijk inspanning toch voldoendes halen. Ik wilde liever werken, geld verdienen en had een rijk sociaal leven. Feestjes. Dansen is niet mijn ding, drinken ook niet. Maar ik ging altijd mee, ik was altijd de BOB. Ik liep altijd de kantjes ervan af, tot irritatie van mijn ouders. Kon makkelijk naar de HBO, maar had geen zin.\'
Die motorische problemen, dat klopt wel bij haar. \'Ik ben heel erg asymetrisch. Links is goed bij mij, rechts ben ik erg onhandig. Trainend met de dumbells zou ik links wel drie kilo meer doen. Het stuur van mijn stoel staat daardoor ook heel naar links ingesteld, om maar in de baan te blijven.\'
Na Beijing 2008 hoorde ze dat haar klasse T34 na enkele jaren terug zou kunnen komen in het internationaal programma. Siemons wilde proberen er in 2012 bij te zijn. Maar hoe, dat wist ze niet. Tot ze eind 2009 werkloos werd en koos voor de topsportregeling bij Fontys. \'Ik heb alle eindjes aan elkaar geknoopt, dit wordt het. Ik ben van zwart en wit, van ja en nee. \'Misschien\' is bij mij ook \'nee\'. Ik heb de knoop doorgehakt en ik zie wel waar ik eindig.\'
Aanvankelijk had ze geen idee wat het betekende om te leven als topsporter, om tien keer in de week te trainen. \'Bij de Atletiekunie zagen ze het ook niet in mij. Ik kreeg geen steun, was geen high potential ofzo. Ik had niet eens een classificatie van de IPC.\' En dat is toch echt een voorwaarde voor plaatsing voor de Paralympische Spelen. \'In april van 2011 bleek ineens dat dat nog een paar dagen kon, de laatste mogelijkheid voor de belangrijkste kwalificatiewedstrijd van het jaar . Maar dat was wel in de Franse Alpen, in Aix-les-Baines. Niemand had me iets verteld. Ik ben in de auto gesprongen en naar de Alpen gereden. Ik heb onderweg in de auto nog een hotel geboekt.\'

Het kwam allemaal goed. Siemons kreeg op tijd haar classificatie en haalde de limieten. En toen kwam 2012 en Siemons vlóóg over de baan. Op de 100 meter verbeterde ze zich met drie seconden tot 18,89 seconden, op de 200 meter zelfs zeven (33,37).
Die progressie kwam, nadat ze zeven maanden geleden had besloten haar studie te onderbreken om zich volledig te focussen op die wekelijks tien trainingen. \'En als ik niet train ben ik bezig om beter te kunnen trainen. Rusten, eten, fysio. Het moet allemaal passen.\' Wat ook helpt; haar nieuwe stoel. Helemaal voor haar uitgemeten. \'Heel belangrijk. Hardlopen op te grote schoenen gaat ook niet.\'
Na haar opmars op de wereldranglijst 2012, weet ze: \'Ik heb nog één horde te nemen.\' Een hoge horde, die Hannah Cockroft. De Britse houdster van de wereldrecords op 100 en 200 meter was niet in Stadskanaal op de EK. \'Ze was in de VS bij wedstrijden. Een jaar geleden zat ik in het Zwitserse Pratteln 10 seconden achter haar op de 200 meter. Dit jaar nog één. Ik denk dat zij zich wel zorgen maakt...\'
\'Harry van Hout, mijn trainer bij HAC in Helmond, vindt mij op de baan nog te soft, te sociaal. Maar als ik me anders moet gedragen lukt het ook niet. Ik ben zo. Iets lelijks zeggen om beter te worden, zo ben ik niet. Zo wil ik ook niet winnen. En we hebben elkaar nodig, want zonder concurrentie is er ook geen sport. Maar ik weet dat de druk bij haar ligt. Ze stak er altijd met kop en schouders bovenuit. Ineens ben ik er. Ik kan winnen, zij moet. Ik ben er klaar voor.\'

Tekst: Pim van Esschoten

Foto\'s: Coen Schilderman